Ate mbremje, gjumi nuk parapelqeu te me rrembente te teren. Pas perpelitjeve te kota dhe perpjekjeve pa asnje rezultat per clodhje e enderrime, hoqa dora dhe une prej tij, njesoj si ai prej meje. Nxitimthi braktisa ngrohtesine e shtratit , menjehere rrembeva nje pelhure te lehte dhe u ula prane qelqeve te dhomes sime.
I ftohti kishte pershtjell gjithcka. Qyteti zgjohej me bryme, e ngrysej me ngrica, por ajri i ngrohte qe me rrethonte, po me merrte frymen ndaj rreshqita dritaren pa menduar per acarin, por duke deshiruar oksigjenin. Mbylla syte e lash eren kallkan te veriut te me ftohte faqet e te me shpurpuriste floket. Ashtu me syte e fikura, rashe ne nje gjendje qetesie e cila nuk lejonte as mendimin me kokeforte a kokecares te kalonte neper mua. Qendrova ashtu per s'di sesa. Harrova kohen e hapesiren. Harrova naten, te ftohtin, eren, dritaren e lagjen time te zhurmshme. Harrova zgjimin heret ne mengjes te nesermen e harrova per pak dhe veten, derisa nje arome mbytese me mbeshtolli edhe mua.
Ishte nje ere e rende karboni, e cila rremonte ne mushkrite e mia sikur ta dinte se e urreja. Hapa syte dhe e ula veshtrimin atje poshte ne rruge ku s'dallohej kembe njeriu e as nuk degjohej ndonje mermeritje. Nuk me zuri syri asgje. Kuptova se me siguri po digjej dicka.
Pas aromes filloi te dukej edhe tymi. Ishte nje re e dendur, e hirte , e cili dukej sikur deshironte te kapte qiellin. Era e forte luante me te. Here e drejtonte majtas e here djathtas a thua se formonte figura te padeshifrueshme gjeometrike.
Kesaj rradhe e zgjata trupin mbi parmakun e dritares per te pare me mire se nga vinte gjitha ajo duman gri pluhuri. Me veshtiresi me zuri syri nje grua. Vetem nga floket e dendur e te bukur te zinj, gjithe onde e kuptova se ishte nje grua. Ishte e veshur holle, e kraheve kishte hedhur nje batanije te vjeter te gjelber me pikla kafe. Brenda kraharorit te saj degjohej nje cingerrime. Ishte nje ze i mbytur, i cili gati behej inekzistent nga i ftohti e terri. Dukej nje ze kryenec, i cili pavaresisht erresires, acarit apo gaces dhe zjarrit nuk dorezohej, vazhdonte pershperiste atje ne ngrohtesine e gjoksit te gruas. Ishte aq kembengules saqe fitoi. Gruaja e leshoi femijen nga ngrohtesia e trupit te saj dhe e uli edhe ate prane zjarrit bubulak, por me arome te tmerrshme, te cilin e kishte ndezur vetem me disa kartone te vjeter e copeza letrash te gjetura sa atje-ketu.
As vete se kuptova perse, ama gjithe trupin ma pushtoi nje gezim kur e pashe se nga vinte ajo cjerrja luftarake e zerit. Ishte nje djalosh i vockel, jo me shume se tre-kater vjecar, me pak floke, faqe te rrumbullaketa te kuqe, e docka te shendosha, nga ku formoheshin ca gropeza te lezecme ne bashkimin e dores me gishtat. Ai u ngrit ne kembe, anes mamase dhe drejtonte duart per nga flaket. Degjova kur me qortim e ema i thirri: '' Mos u afro shume!'' dhe pergjigja e tij me shkronjat qe nuk i shqiptonte mire te gjitha ishte e guximshme: '' Jo, jo nuk kam frike une. Mua me pelqen me shume kur me digjen duart sesa kur me ngrine.''
U ndjeva fajtore. Fajtore pse une kisha nje shtrat te ngrohte e ai vogelush kishte vec nje zjarr te piset; fajtore pse nuk e merrja guximin e ne mes te nates ti ftoja ne ngrohtesine e shtepise time, ku asgje me shume se c'kane nuk do gjenin, por vetem nje strehe te sigurt e nje sofer bujare. Ndihesha fajtore pse nuk i shuajta te gjitha yjet e qiellit e t'i beja drite e ngrohtesi atij.
Por faji nuk me beri njeri me te mire edhe pse nuk vura gjume ne sy ate nate e i ruaja te dy nga lart, por pa guxuar te zbrisja poshte.
Mengjesi erdhi kur filloi te dukej brerorja e Diellit te shendritshem. Levizjet e para nisen neper rruge e ata nuk tundeshin, sikur donin t'i tregonin botes se ata kishin ruajtur naten e te ftohtin. Shtepia e tyre ishte trotuari poshte dritares sime dhe sonte nuk do i shoh me vetem nga lart, do i ftoj te shkartisim bashke zemrat e ngrohtesine.
©RE
Comments
Post a Comment