Simfonia e stinëve

I nxehti kishte pushtuar gjithcka dhe e vetmja mënyrë për të gjetur freskinë e munguar gjatë një dite pervëluese korriku ishte të zhytesha në sytë e tu. Ata vezullonin si një qelq i pastër, i cili bërtiste brishtësi. Aty, mes teje, vëreja një det të thellë, ngjyrë safiri blu, me ca dallgë te lehta si përkëdhelja e flladit ndaj sipërfaqeses së pasqyrueshme të tij. Ndjeja aromën e ashpër të detit e shijen e ujit të kripur, stërkalat e pikëzave dhe rrezatimin e pakursyer të diellit, i cili mbretëronte gjithë qiellin kaltërosh.

Sërisht aty, përjetoja rikthimin në kohë, kur në muzgun e vonë, në qiellin e brutë ku sapo ishte shfaqur hija e lehtë e hënës elegante e lojcake, prehnim trupat poshtë pëmes së qershis, shuanim afshin përvëlues që sillte mbrëmja e mes verës dhe sytë na perëndonin teksa dëgjonim këngën e gjinkallave dhe gumëzhimat e insekteve.

Teksa binte nata, nëpër syte e tu më shfaqeshin konstelacionet më të magjishme, meteorët e rënë dhe dëshirat e thëna me mendje që ishin: ''VETEM TI.'', sepse ti gjendeshe atë verë në zemër të të gjitha ëndrrave të mia.

Koha ecen, fluturon me nxitim dhe kështu bën dhe lumturia. Ajo nis të zbehet me ngadalë derisa arrin të cbëhet e të zhduket, sikur të mos kishte ekzistuar asnjeherë, e ne sikur mos ta kishim përjetuar kurrë. Disfata e vjeshtës erdhi papandehur dhe atë e kuptova vetëm nga sytë e tu, qe flisnin më shume se mijëra fjalë. Mes vezullimeve që percillnin kristalet e lotëve, ndjeva trishtim teksa ecja drejt një pylli, të pushtuar nga vjeshta, me shpirt të ngrysur, gjethe të arta dhe hapat e mi qe tërhiqnin vëmendje prej kalbësisë së tyre dhe tingujve krakullitës. 

Koha e lagësht dhe rrëkeja e syve të tu që ngatërrohej nëpër flokët e mi, më bënin të ndjeja zëvëndësimin e aureolës time me një kurorë fatkeqi.

Pemët e zhveshura, ma vishnin shpirtin me dhimbje. Ikja e zogjve më therrte më pak se largimi yt. Degët e vetmuara ngjanin me mua dhe tingulli i eres e pikëlimat e shiut ushtonin në sytë e tu braktisje, humbje, melankoli.

Përshtjellimi i trishtë i vjeshtës është parapërgatitje për acarin e shpirtit. Në dimër nuk i pashë më kurrë sytë e tu. Rishtazi, e lashë veten në letargji, mes vetmisë, ngricës dhe të ftohtit. Era ulëritëse përplasej nëpër xhama dhe unë i strukesha edhe më thellë ngrohtesisë së shtepisë sime edhe pse ne shpirtin tim, malli për ty bënte të binin flokë të mëdha dëbore. As ngrohtësia e oxhakut dhe as flaka e tij e kuqe  nuk e ndalonin stuhinë e kujtimeve qe derrmonin cdo dite ajsbergun e madh të krijuar nga mënjania.

Stalaktitet dhe stalagmitet ishin i vetmi art që buronte në cepat e çative, e në qoshkën e ndjenjave te mia.

Unë iu largova botës, përqafova letargjinë sepse pa ty dielli ishte i ftohtë akull, i errët skëterr dhe i varfër skamje.

Ama ngrohtësia e pranverës shkriu borën brenda meje. Nisa të ndjeja se nuk më duhej më te zhytesha thellë nëpër sytë e tu për të rigjetur shpresën. Hijeshia e natyrës, cicërima e bukur e zogjve, tingujt e zgjimit të natyrës, përplasja e krahëve të zogjëve që u kthyen përsëri dhe lulëzimi i gjithfare lulesh e kundërmimi i aromave të tyre, e largoi cdo grimcë dhimbje. Më në fund nisa të dihas qetësisht.

Ndeja sesi shkrija nëpërmjet buzeqeshjeve të mia cdo grimcë akulli që mbeti prej largimit tënd. Asnjë dhimbje nuk zgjat përjetë, dielli lindi përsëri dhe unë nga e para do nis pranverën time.

©RE