Më lejo të rend drejt rrugës pa kthim. Zëri i ndërgjegjes bucet brenda meje, por duket se kjo do jetë hera e fundit kur do e dëgjoj. Vështrimi më është veshur me një dritë verbuese.
Më beso është një shkëlqim i bukur vezullues, i cili më bën ta ndejk. Më kthen lehtësisht në skllavin e saj, më bën të heq dorë nga frymëmarrja ime e rënduar, ta harroj si detyrën e vështirë të këtyre muajve të fundit dhe të lëshohem. Tanimë, jam tërësisht në dorën e fatit. Jo se deri më sot nuk kam qënë, por tani iu dhashe fatit në gjithsej.
Unë kam frikë të mendoj për ato që po lë pas, kam frikë të mendoj për lotët e pastër e të kristaltë të të dashurve, britmat e miqve, ëndrrat e lëna në mes dhe për ate që vetë isha. Unë kam frikë të mendoj, më tremb edhe sekondi i fundit, kur nga një mendim do kthehet në një terr. Errësirë e frikshme në mendjen time, rrahje e fundit në zemër, prehje e qetë në gjymtyrë.
Zemra gufon si në fluturim. Më duket se cdo imazh më shfaqet nga zemra, kujtimet ruhen të ngujuara aty, me kujdes dhe dashuri. Unë e doja diellin, përvëlues dhe të gjalle e për fat ashtu është dhe sot. Unë e doja verën, pa fllad të freskët e me afsh frymëmarrës, e për cudi ashtu ndihet dhe sot.
Sytë m’i perëndon lodhja, por edhe pse në fund të një udhëtimi të panisur mirë, kuptova se i vetmi trofe që vlejti në këtë jetë ishte dashuria...
©RE
Comments
Post a Comment