''Nëse vdes, e vetmja keqardhje që kam është nëse në vdekje mungon
dashuria.''
Tema më e prekshme e për të cilën është shkruar më shumë në
letërsi është dashuria. Njerëzit nuk ngopen duke lexuar për të, e mbase është
një nga të paktat tema ku të gjithë përfshihen, pavarësisht sasisë. Dashuria është
tharmi i jetës, ajka e lumturisë dhe ëndrra që e ben të pamundurën të prekshme.
Një nga autorët që i ka shkruar më bukur dashurisë, në të
gjitha format e saj është Gabriel Garcia Marquez. Marquezi cilësohet si një autor madhështor e i rëndësishëm,
i vlerësuar me dhjetra cmime letrare, ku kulmoi cmimi Nobel për Letërsinë më
vitin 1982.
Libri me të cilin do ju ftojmë në lexim sot nga Marquez është
‘’Dashuria në kohërat e kolerës’’. Ky është libri, ku dashuria jo vetëm i bën
personazhet të vërtiten rreth saj si përreth një vorbulle, të cilen nuk i shpëton
kurrsesi, por është njëkohësisht mishërimi I transformimit të dashurive.
Autori flet pa dorashka për dashurinë naive që në rininë e
hershme; për dashurinë në martesë; për dashurinë me compromise; për dashurinë
me pasion; për dashurinë pa shkëndija; për dashurinë e rraskapitur; për
dashurinë e lulëzuar; për dashurinë pamoshe, pra për dashurinë në cdo stinë të
jetës.
Florentino dhe Fermina ishin dy të rinj, të cilët u
dashuruan në vitet e para të rinisë, në mënyrë të sinqertë e të brishtë.
Dashuria më shumë platonike se e prekshme, e cila realizohej nëpërmjet shikimeve sporadike e disa letrave të shkëmbyera
u nuhat prej të atit të Ferminës, i cili nuk e pranoi kurrsesi këtë sjellje
prej së bijës, duke vendosur të zhvendosen në nj tjetër qytet. Edhe pse ata u
larguan e tanimë i ndante një distance, e cila matej me shumë kilometra,
dashuria buciste ende në zemra dhe shkëmbimi i letrave nuk u la me aq.
Ndërkohë, në qytet flitej gjithnjë e më shumë për një mjek të
ri, të zot e të përgatitur, i cili kishte marr mbi supe detyrën e vështirë, të luftonte kolerën. Doktor Juvenal Urbino dukej
dhëndri më i përshtatshëm sipas babait të Ferminës, e ai ia doli t’i martonte
bashkë. Fermina nuk kudërshtoi. Mbase dashuria platonike nuk ishte aq e
fuqishme sa te ndalonte martesën me mjekun më të përfolur në qytet.
Pak nga pak lulëzoi martesa edhe pse pa dashuri, por me hapa
të mirëllogaritur e të ekuilibruar. Ata kaluan pesë dekada bashkë, herë në paqe
e herë në luftë, me konflikte e buzëqeshje, por asnjëherë me dashurinë e
sinqertë. Ndërsa nga ana tjetër, Florentino ishte betuar në dashurinë për
Ferminën, e prentendonte t’i qëndronte besnik, deri kur të mundeshin të
bashkoheshin sërisht.
Në mes të një episiodi qesharak, fatkëqësisht doktor Urbino
ndërron jetë, e vejusha Fermina përplaseset në funeralin e të shoqit me
dashurinë e saj të parë, atë që i bëri zemrën të fluturonte në rini. Pas shume
përpjekjesh për shmangie, e pranoi dashurinë e Florentinit dhe ndërkohë që
ngjarjet rridhnin kuptonte edhe pabesnikerinë e të shoqit gjatë viteve të
martesës.
Ky është libri që rikujton se realiteti është larg përrallave
dhe dashuria edhe më larg. ‘’Dashuria në kohërat e kolerës’’ është libri ,i cili
të mëson të pranosh cdo formë të dashurisë, të mos e paragjykosh atë e të
kuptosh se cdo moshë e jetës, nuk vlen asnjë grosh pa cimbisjet që vetëm
dashuria di të fali. Gjithashtu është libri që të mëson se humaniteti qëndron
te gjerat e vogla në jetë, se lumturia qëndron te zemra dhe se matematika dhe
llogaritë vetëm sa e ndërlikojnë përpjekjen tonë drejt lumturisë.
Shkruar mjeshtërisht nga Marquezi e përkthyer me një gjuhë të
bukur e të përsosur nga Mira Meksi, ky është libri me të cilin do derdhi lot gëzimi
e dhimbje, duke reflektuar për jetën e dashurinë.
Ju ftoj në leximin e një kryevepre si ‘’Dashuria në kohërat
e kolerës’’.
Rilexohemi të shtunën e ardhshme,
©RE
©RE
Comments
Post a Comment