Koha nuk është gjithnjë një mikeshë e besuar. Ndonjëherë të rrëmben në rrjedhën e saj dhe vrapon me aq furi sa të lë pafrymë, të hutuar e të tulatur. Kështu jam ndjerë kohët e fundit, në të cilat i kam kushtuar më pak vëmendje pasionit tim mbi letërsinë dhe të shkruarit. Natyrisht, pa dashur të justifikohem para jush, të cilët veçcse lexues jeni miqtë e mi, të mirë e të besuar, por viti i fundit universitar nuk është edhe aq i lehtë për t’u përballuar.
Në këto çaste gjendem mes një proces sa të vështirë aq edhe të dashur, të cilin mezi pres ta tejkaloj, rikthimin në rutinën time të përhershmë pranë leximeve dhe "Një tufë rrezesh nëpër RE". Kjo është arsyeja kryesore pse vendosa, që shkrimi i sotëm të shërbejë si një retrospektivë mbi mua dhe marrëdhenien time me librat.
Dashuria ime me librat daton qysh në vegjëlinë e hershme, atëherë kur njeriu arrin të ndërtojë kujtesën, të ruajë kujtime. Pothuajse nuk më kujtohet vetja pa librat nëpër duar, rrëfimet e gjyshes sime të shtrenjtë dhe përkushtimin e jashtëzakonshëm të familjarëve të mi për të ushqyer tek unë interesin për librat e njëkohësisht për të shtuar kuriozitetin tim cimbisës.
Afrimiteti im me botën e librave, që në moshë të njomë bëri që librat të ishin sendi im i preferuar. Lirisht mund të them se nuk kujtoj asnjë udhëtim pa libra me vete, të cilat i zgjidhja me kujdes e dashuri. Unë jam fëmija i vetëm në familjen time e jam rritur mes përkëdhelish e llastimesh. Lidhja ime e jashtëzakonshme me gjyshen e librat bëri që miqtë e mi të ishin tepër të zgjedhur.
Megjithatë, herët mësova se nuk ka mik më të kudondodhur, empatik e të këndshëm se libri, e kështu e vazhdova rrugëtimin tim me pak miq fizik e me miliona miq virtual, të cilët nuk më braktisën kurrë. Teksa flas për miqtë virtual, kësaj rradhe i referohem personazhëve të panumërt, autorëve të mi të preferuar e gjithfarë ngjarjesh që kultivoheshin në imagjinatën time.
Shprehja e njohur ‘’Nje mollë në ditë, mban mjekun larg’’ do të përkthehej lehtësisht në gjuhën e libërdashësve ‘’Një libër në ditë mban padijen larg’’. Mendoj se nuk ka armë më të fuqishme në këtë botë veç dijes. Dija është elementi fuqizues, i cili në gjithsej mund të ndryshojë jetën, të zbukurojë përditshmërinë e të ndrijë të ardhmen. Mbase teksa flasim për arsimimin, edukimin, të lexuarit dhe dijet, gjithçka tingëllon disi klishe, por nëse këto element mund të ndryshojnë botën, atëherë mua më pëlqen të flas e të mos ndalem mbi klishet si këto.
Pas rreth një viti e gjysmë, në eksperiencën time publike me "Një tufë rrezesh nëpër RE" mund të them me plot gojë se realizimi i kësaj ideje lindi për dy qëllime.
Së pari për të mbajtur vitale pasionin tim të jashtëzakonshëm. Me hir apo pahir unë zgjodha të studioja Financë edhe pse nuk kisha thurur asnjë fije endërr mbi të. Në dukje, pas zgjedhjes sime të vështirë, letërsinë ndjeja se po e braktisa e bashkë me të ëndrrën time të vërtetë.Shpejt e binda veten se në rrugëtimin tim nuk kam pse ndjek vetëm nje udhë për në destinacion. Ndaj, blogu lindi si për të bindur veten se mes meje dhe letërsisë nuk mund të hyjë financa.
Së dyti, dëshira ime e madhe ishte të krijoja një komunitet lexuesish dhe adhuruesish të letërsisë. Ende nuk e di nëse ia kam dalë, ama një bindje imja bërtet se në Shqipëri ka ende shumë të rinjë që janë lexues cilësor.
Disa besojnë se zanafilla e jetës u zhvillua nga dija, ndërsa ajo që ndali pafundësinë e të jetuarit ishte vecçse një mollë. Mbase nuk do kishte asnjë kuptim të ishim të pavdekshëm, pasi pavdekshmëria të largon dëshirën e të zhvilluarit, të vesh me petkat dembele e nuk të jep asnjë arsye për të mësuar, pasi siç thamë në krye të herës, koha është një mike e pabesë.
Nëse do më pyesnin pse ndihem e fuqishme do përgjigjesha " Prej librave të lexuar".
Photography: Ok Fotostudio| Jori Murati
©RE
*Ky artikull nuk lejohet të ribotohet pa lejen e autores.
Kontaktoni: njetuferrezeshneperre@gmail.com
Comments
Post a Comment