Pas periudhash të gjata shkëputje nga “Një tufë rrezesh nëpër
RE”, hera-herës më kaplon një hezitim, nga pesha e fajit se e kam lënë pas
dore e nuk kam treguar dedikimin dhe përkushtimin e një viti më parë, por më pas
rikujtoj çdo mesazh që kam marr ndër vite tanimë, çdo lexues që kam njohur prej
qoshkës sime të lumturisë, e çdo mik të ri që kam krijuar dhe nxitoj të shkruaj
me nxitim, fjalët që më burojnë nga shpirti. 😊
Si një lexuese konsistente, librat nuk janë për mua një objekt çfarëdo me funksionin e
informacionit, shpenzimit të kohës në mënyrë interesante apo kënaqësisë. Librat
janë MIQTË më të vjetër që kujtoj nga vegjëlia ime dhe dashuria për ta kalon
kufijtë e një afeksioni me sendet. Unë besoj plotësisht se librat kanë shpirt e lulëzojnë sa herë ndjejnë sytë lexues në rreshtat e tyre, por sot dua të flas
për një shqetësim.
Në përditshmëri kam hasur disa veprime, të cilat dua t’i quaj “ mëkatet e lexuesit”. Nga vetë fjala “mëkat” nuk do shumë mend të kuptosh se bëhet fjalë për veprime të pahijshmekundrejt çdo gjallese me shpirt. Jolibërdashësit do jenë duke qeshur me zë të lartë teksa lexojnë sesi në këtë blog librash, këtyre të fundit i referohem si gjallesa, por miqtë e “Një tufë rrezesh nëpër RE” as më gjykojnë, e as nuk qeshin. Përkundrazi, jam e bindur se i vuajnë këto shqetësime njësoj si unë.
- Fletë dëmtuesit
Le të flasim pak për përthyerjen e fletëve. Ndjej se
qarkullimi im i gjakut shtohet vetëm kur e imagjinoj si veprim. Pse dikush do
zgjidhte të dëmtonte fletën e një libri dhe të mos bëhet pak kreativ për të
gjetur mënyra sesi të shënjojë faqen ku ka ndërprerë leximin për t’u rikthyer sërish?
Më lejoni të kujtoj disa truke SHUMË të thjeshta sesi të ndaloni së bëri këtë,
nëse ende jeni në kategorinë e “fletë-dëmtuesit”.
Së pari ekzistojnë libërshënjuesit. Tanimë në treg ka
versione të ndryshme, nga ato artisitiket e pikturuara nga duar të talentuar
piktorësh, e deri te ato prej motivesh të ndryshme tekstile e plastike.
Së dyti, ngjitësit e vegjël shumëngjyrësh janë një formë shënjuesish.
Kushtojnë pak e janë të këndshëm.
Së treti, në ato raste ku nuk ju gjendet një letër për të vendosur në cepin e librit, mos harroni se telefonin e keni gjithnjë aty. Përdoreni aplikacionin e shënimeve si një hapësirë për të kujtuar edhe këtë detaj të rëndësishëm.
- Grabitësit e librave
Ndjesë nëse tingëlloj e ashpër me këtë term, por si rrallë
herë nuk preferova të tregohem aspak delikate. Sa e sa libra keni dhënë me mirëbesimin
se do ju kthehen e nuk i keni marrë më kurrë? Mua më ka ndodhur disa herë, e nësë
ndonjëri prej tyre po më lexon: MBAJ MEND SECILIN PREJ JUSH! 😬
Gjithashtu, jam gjendur edhe në bangën e të akuzuarit, kështu që më lejoni të gjej rastin e të bëj një autokritikë. Të huazuarit libra, e të mos dhënit të tyre mbrapsht për disa mund të jetë një neglizhencë, disa të tjerëve mund t’i duket një harresë e parëndesishme, e për të tjerë një problem i vockël, lehtësisht i zëvëndësueshëm. Mendoj se të mos japësh mrapsht një send aq të dashur që dikush të ka huazuar nuk është një mëkat i vogël dhe nuk jam dakord me shprehjen se vetëm një budalla do kthente mbrapsht një libër. Grabitësit e librave mëkatojnë njësoj si ato të bankave, pikërisht sepse ai libër për huadhënësin mund të këtë vlerë të paçmueshme. Nëse ke ndonje libër që e ka zënë pirgu në bibliotekë, por dikush ta ka besuar për një kohë të caktuar shkruaji e kujtoja, mbase nuk do e dojë më mbrapsht, por mos jeto me peshën e grabitjes së një thesar.
- Shënuesit e pashpirt
Për çfarë të duhet ai stilolapsi me bojë të shëmtuar, lapustili njollacak e lapsi me majës e thelpisur, i nderuar lexues? Në ka një veprim më diabolik mbi fletët e librit është pikërisht mbajtja e shënimeve e zhgarravitja. Edhe une dua të mëmorizoj fjali e fragmente të caktuara, mbaj shënim fraza e detaje, por kam një bllok të dedikuar për këtë. Kjo është një ide pak më e zgjuar duke ditur se të gjitha shënimet i ke të organizuara e mund t’i gjesh lirisht sa herë të të duhen. Ju lutem bëni që stilolapsi i tmerrshëm të mbajë distancë sociale me fletët e librit. Thjesht e infektojnë me virues dëmtues.
- Lexuesit gjysmak
Mbase do ishte një gënjeshtër të thuash se nuk kam lënë kurrë
një libër pa lexuar deri në fund, por rastet duhet të kenë qënë vërtetë të
pakta. Mendoj se një lexues gjysmak ka disa arsye që përfundon në i tillë. Së
pari, gjendet në një rrëmujë të tmerrshme librash, që shtohen prej të rinjve
duke marrë vëmëndjen e të vjetërve. Së dyti, lexuesit e disa librave përnjëherë
kanë më tepër tendencë të shpërndahen e të mos përfundojnë dot asnjërin. Së
treti, vrulli i jetës bashkë më kohën i merr dhe dëshirën për të lëxuar.
Do e cilësoja lënien përgjysëm të një libri si mëkat, pikërisht
prej faktit se kur vendosim t’i dedikojmë kohë diçkaje duhet ta përfundojmë
procesin për të dalë në përfundim e nuk duhet të paragjykojmë.
Për ta përmbledhur, në këtë artikull u mundova të shpreh
disa nga veprimet e pahijshme kundër një sendi të mrekullueshëm, siç libri është.
Nëse diku ndjetë doza hiberbole, ironie e vrejtjesh ka gjasa të jeni një nga mëkatarët
e lartpërmendur. Kujdesuni për librat si për një pasuri të cmuar!
Rilexohemi shumë shpejti,
©RE
*Ky artikull nuk lejohet të ribotohet pa lejen e autores.
Comments
Post a Comment