Viti 2020 ishte një rrokopujë e mundimtë, e vështirë dhe me
mësime që do më shërbejnë për gjithë jetën.
Fundviti është periudha e reflektimit tradicional mbi vitin të cilit po i
kthen krahët me pikëpytjet në mendje në realizove dot gjithçka deshe; cilat
shkuan mirë e cilat më pak; si rezulton bilanci i lumturisë dhe çfarë do kërkosh
nga vetja përgjatë vitit të ri.
Ky vit sfiltës për të gjithë ne më duket si një ëndërr e
keqe për të cilën do thur sa e sa përralla e tregime kur një ditë mbase do
behem si gjyshja ime, e cila më rriti me dashurinë e librave dhe tregimet e
mrekullueshme të vegjëlisë së saj. Megjithatë duhet të rrokullisen shumë vite që kjo të ndodh e unë
më parë duhet të mendoj mbi mësimet që nxora nga një vit i mbrapsht, gjithnjë
parë në këndvështrim optimist.
1.
Lidhja me Zotin.
Mbase ky është mësimi më personal por nuk mundem të mos e përmend.
Afrimiteti me Krijuesin; lidhja me mirësinë; vyrtytet e mbara; dashurinë e
drejtësinë nuk të bën vetëm njeri më të mirë, por mbi të gjitha të mbush me
bujari e shpresë. Duke qënë mirënjohese çdo
ditë për shëndetin e prindërve të mi; për harmoninë në familjen tone; për përkujdesjen
ndaj njëri-tjetrit; për çdo ditë që kemi më shumë jetë dhe për gjithë mrekullitë
që gëzojmë e nganjëherë harrojmë se i kemi përreth.
2.
Vlerën e vërtetë të gjithçkaje.
Ky ishte viti që na bëri te kuptojmë vërtetë sa e çmuar është
jeta; sa të dhemb mungesa e lirisë; sa të pafuqishëm jemi; e sa pak lumturinë
janë të afta të blejnë paratë. Mesova të vërtetat që fshehin shumë njerëz e cilët
janë ata që meritojnë t’i falësh nga energjia jote. Mësova sa e shëmtuar dukej
bota e zbraztë, pa gumëzhimat e aktivitetet e njërëzve. Gjithashtu, ngulita në
mendje sesa të vyera ishin ditët kur nuk kishe frikë të përqafoheshe, kur jeta
merrte kuptim sepse gëzimet e hidhërimet kalohen me të tjerë; kur sirenat e
ambulancave ishin më të rralla e jo detyrimisht të sillnin në mendje një
urgjencë të tmerrshme për një fije jetë, për ajërin, për oksigjenin.
3.
Menaxhimi i përditshmërisë.
Mbase ishte viti i parë që u ndjeva plotësisht e rritur në
luftën e vazhdueshme me veten për të balancuar kohën mes punës, studimeve të
mia, familjes, argëtimit e ëndrrave për të cilat duhet të punoj. Kuptova
gjithashtu që të qënit i rritur do të thotë të vendosësh prioritete; të mësosh
të thuash JO; të japësh peshën e duhur secilën gjë; të lidhesh më pak
emocionalisht me gjëra që nuk dëmtojnë familjen apo shëndetin tënd, e sidomos të
mos jesh perfekt. Mësova të provoj shumë; të mos rresht me përpjekjet dhe të jem
e bindur se të dështosh është një formë suksesi
në një botë ku të tjetët as e marrin mundimin të provoj diçka të re.
4.
Kohët e vështira tregojnë cilët jemi.
Nuk ka asgjë më të fuqishëm se ky mesazh. Kohët e vështira
tregojnë cilët jemi, çfarë aftësish kemi; nga cilët rrethohemi; kush ka vërtetë
rëndësi të qëndrojmë pranë nesh për më gjatë; sa përgatitemi nga familja,
shkolla, shoqëria që të përballemi me situata të vështira psikologjike,
emocionale, fizike etj. Kohët e vështira tregojnë shumë për vullnetin që ke
kalitur, për shpirtin e çmuar që mban brenda teje; për mendjen e bukur që nuk të
le në baltë; për miqtë e mirë që të behen familje; për mënyrën si do menaxhosh
të ardhurat pas kësaj krize e sa të tjera si këto.
Këtë reflektim e shkruajta në ngrohtësinë e shtratit, e
izoluar nga më të dashurit e mi prej frikës se mos behem shkak për një mundim më
tëpër në shëndetin e tyre. Kjo është e dhimbshme, por dashtë Zoti gjithçka do rikuperohet shpejt.
Nëse je në të njëjtën
situatë si unë e po e lexon këtë, mbill në mendje optimizëm e në zemër dashuri.
Mendo për gjërat e bukura e duaje jetën si kurrë më parë. Gjëra të mira do
trokasin!
Përqafime virtuale me maskë. 😷🤗
Lexohemi shpejt,
*Ky artikull nuk lejohet të ribotohet pa lejen e autores.
Comments
Post a Comment