Koha nuk është gjithnjë një mikeshë e besuar. Ndonjëherë të rrëmben në rrjedhën e saj dhe vrapon me aq furi sa të lë pafrymë, të hutuar e të tulatur. Kështu jam ndjerë kohët e fundit, në të cilat i kam kushtuar më pak vëmendje pasionit tim mbi letërsinë dhe të shkruarit. Natyrisht, pa dashur të justifikohem para jush, të cilët veçcse lexues jeni miqtë e mi, të mirë e të besuar, por viti i fundit universitar nuk është edhe aq i lehtë për t’u përballuar. Në këto çaste gjendem mes një proces sa të vështirë aq edhe të dashur, të cilin mezi pres ta tejkaloj, rikthimin në rutinën time të përhershmë pranë leximeve dhe " Një tufë rrezesh nëpër RE" . Kjo është arsyeja kryesore pse vendosa, që shkrimi i sotëm të shërbejë si një retrospektivë mbi mua dhe marrëdhenien time me librat. Dashuria ime me librat daton qysh në vegjëlinë e hershme, atëherë kur njeriu arrin të ndërtojë kujtesën, të ruajë kujtime. Pothuajse nuk më kujtohet vetja pa librat nëpër duar, rrëfimet e gjyshes sim...
''Një tufë rrezesh nëpër RE''është një ditar publik, ku në menyrë artistike shpalosen fletë shpirti me cdo lexues... ''Asnjë RE nuk është aq e errët sa rrezet të mos mundin të depërtojnë..."