Një tufë rrezesh nëpër RE ⛅

  Ndër leximet e mia të fundit është një autore suedeze, libri i së cilës më ra rastësisht ndër duar. Letërsinë nordike e njoh pak, ndaj kureshtja për të zbuluar më tepër për të sidomos në këndvështrimin e një shkrimtareje bashkëkohore ngjalli shpejt interes tek unë. Libri “Deri në frymën e fundit” i Anne Sward është një histori e veçantë, e cila më rikthen në leximin e librave më një nga temat e mia të parapëlqyera, fëmijërinë dhe ndikimin e saj në formimin e personalitetit të individit. Historia zhvillohet në Suedinë e viteve ‘60, brenda një familje të madhe emigrantësh, ku mbizotëron një dashuri e paqtë për secilin pjestar. Foshnjëza që vjen në jetë, shkurtimisht e quajtur Lo është dhurata e bukur të cilën të gjithë të rriturit mezi e presin. Lo rritet me shumë përkujdesje e dashuri nga prindërit, gjyshërit e të afërmit, aq shumë saqë nganjëherë e ëma e shfaq këtë si shqetësim që mund t’i hapi telashe më vonë. Kjo lloj përkundesje dhe dashurie e bën atë të ëmbël, të

Më në fund mora guximin të shpreh përshtypjet e mia për librin “Gjemia e mbytur” shkruar nga një prej autorëve të  mi më të dashur të letërsisë bashkëkohore shqipe, Fatos Kongoli. Kongoli është një shkrimtar që sjell dhimbjen dhe vuajtjet në letërsi, nëpërmjet mënyrave më empatike. Me siguri keni lexuar qoftë edhe një nga romanet e tij, të shkruar gjithnjë me shumë elegancë, stil të vecantë, prej të cilit arrin menjëherë të kuptosh autorësinë e tij në një fragment, nëse luan gjëgjëzash dhe historitë të cilat në zemër të tyrë mbartin gjithnjë një fabul therëse të historisë së kombit tonë. Kongoli është shkrimtari i lirisë. Liria e tij shumëfaqëshe e përfaqëson në narracion, në ndërtimin e personazheve, në retrospektivat dhe në shpërdredhjet e historive.  Rrëfimet e tij lindin nga realiteti social-kulturor shqiptar me individët në tranzit. Gjithçka në librat e tij është në një udhë pakrye, njërëz që nuk dinë nga vijnë e ku do shkojnë, të ngecur në kohë, të transformuar nga dhimbja e hera