Skip to main content

Katër shkrimtarët që behen pjesë e bibliotekës sime me çdo botim

Librat janë si miqtë që nuk të braktisin as kur je gati të arratisesh prej gjithë botës. Nëpërmjet një magjie pak të shpjeguar ato ndërhyjnë në gjak e deje për të të mbushur me energjinë e pashterrshme të miliona jetëve të tjera.

Unë jam e mendimit se shpenzimet në blerjen e librave nuk janë kurrë të shkuara dëm, pavarësisht se çfarë parapëlqen secili lexues. Gjithashtu, jam skeptike për të përcaktuar “libra të mirë” e “libra të këqinj”, siç rëndomtë dëgjojmë këtu-atje të flitet.

Megjithatë, pavarësisht se librat para se t’i mbështjell me ngrohtësinë e bibliotekës sime i studioj me kujdes prej pasionit tim fanatik, sot dua të ndaj me ju disa shkrimtarë, librat e të cilëve i blej pa u menduar dy herë. Në gjuhën e libërdashësve (mos u habit, ne kemi gjuhën tonë), termi i autorëve që i blen në çdo botim të ri të tyre konsiderohet “ shkrimtarët auto- të blerë”.  Në këtë listë vendosa të përfshij dy autor shqiptare e dy të letrave botërore, të gjithë klasik të gjallë modern.

Për shkak të dashurisë sime të pakufijtë për autorët vendas, po e nis pahumbur kohe me të parin që mbërrin në mendjen e lexuesëve të rregulltë e atyre më sporadik, Ismail Kadare. Pak libra të tij mund të më kenë mbetur ende palexuar me vetëdije. Kryesisht janë libra të karakterit më pak letrar e të viteve të fundit. Kadare është një autor, zhgënjimin nga i cili as që e mendoj. Secili botim i tij është I kuruar në detaje për ta kthyer jo vetëm në një copëz shpirti mbushur me intelekt, por gjithashtu një objekt estetikisht të këndshëm, të dëshirueshëm e të kollarisur me finesë.

Autori i dytë shqiptarë, të cilin dua të përmend në këtë listë të shkurtër është një  zbulim ende i ri për të gjithë ne. Pavarësisht se kemi pak vite që jetojmë me letërsinë e tij, unë e dua sikur ta kisha lexuar një jetë Tom Kukën. Tom Kuka është mendja e mrekullueshme, që shpluros fjalët arkaike, të harruara, të papërdorura shqipe. Tom Kuka është autori surprizë, i cili i dha një frymëmarrje aq të këndshme letërsisë shqipe. Pavarësisht librave njëri më i veçantë se tjetri, që kemi lexuar prej tij derimë tani, unë jam e bindur se kulmi i tij artistik është pak më tutje dhe jam e dëshiruar ta jetoj njësoj si romanet katër romanet e tij të parë e të furishëm emocionalisht.

Tani, po I kthehem lundrimit në ujërat e letërsisë së huaj. Pa menduar shumë, menjëherë ndjej të flas për Margaret Atwood, si një nga shkrimtaret që e blej, e lexoj dhe e përpij. Realitet që ajo ndërton aq të pamundura e të prekshme figurativisht dhe suspanca e pakurueshme në veprat e saj, ma mbajnë gjatë gjithë leximit zemrën peshë. Teksa lexoj Atwood ndihem e indinjuar, emocionale, e fortë dhe e pafuqishme njëkohësisht. Duket se ky është pikërisht çasti për të lexuar letërsinë e saj në gjithë botën, e sidomos në Shqipëri ku koncepti për lirinë, barazinë, padrejtësinë dhe ndrydhjen e shtypjen kanë qënë gjithnjë të mbrashtë.

Një tjetër shkrimtar tëpër i lexuar e i dashur, infektimit të të cilit nuk i shpëtova as unë është Haruki Murakami. Murakami të uron mirësëardhjen në labirinthe imagjinate e magjie. Veçantia e tij qëndron në dhjetra e qindra mundësive të interpretimit që i krijon letërsisë së tij. . Murakamin e kam zbuluar relativisht vonë, pasi pashpjeguar e refuzoja. Tanimë që jam ngopur tërësisht me të, refuzimit të mëparshëm i jap shpjegimin e një dashurie të madhe, të cilat rrallë ndodh të jenë me shikim të parë.

Në përfundim mund të thuhet se për të ndërtuar këtë listë kaq të shkurtër e pata tepër të vështirë, por ndoqa dy kritere kryesore: së pari, të zgjedhurit me zemër e së dyti, të zgjedhurit shkrimtarët aktual prej të cilëve presim ende kryevepra. Autorët e lartpërmendur i sugjeroj për këdo që ende nuk I ka lexuar, pasi ata që kanë lexuar qoftë edhe vetëm një libër me siguri që nuk i janë ndarë më kurrë.

 

Lexohemi shpejt,

©RE


*Ky artikull nuk lejohet të ribotohet pa lejen e autores. 

Kontaktoni: njetuferrezeshneperre@gmail.com

Comments

Popular posts from this blog

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari,  Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është   hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis

Shkruhemi së bashku

Name

Email *

Message *