Gjithcka te duhet per festa eshte MIRESI...

Festat jane nje magji e bukur qe zgjojne brenda nesh femijen engjellor, i cili kemi qene. Festat jane nje oaz paqe dhe dashurie, nje rigjetje shprese dhe nje rilindje njerezore pas gjithe disfatave te lodhshme te perjetuar pergjate nje viti te tere.

Edhe une i dua shume festat dhe i gezohem zbukurimeve vezulluese dhe shkelqimit te dritave sikur te isha ende femije, por kur perhumbem ne boten time kuptoj se ne thelb festat me trishtojne. Une lendohem shume teksa mendoj se ne as gjate festave nuk harrojme te shfaqim vanitetin e pakuptimte, egoizmin dhe mosngopjen tone me gjithcka materiale, qe fundja eshte e thyeshme, e shkaterrueshme, e pavlere.

Une trishtohem kur njerezit pergatisin listet e tyre familjare plot e perplote ushqime e dhurata e harrojne se fare prane tyre jeton nje familje e vobekte qe mbase e vetmja gje qe do ja mbushi tryezen do jete zhurma uleritese e fishekzjarreve. Une trishtohem edhe me shume kur shoh prinder duke llastuar jashte cdo mase femijen e tyre e duke kontribuar keshtu ne krijimin e nje qenie egoiste kur te rritet. Keta prinder harrohen aq shume duke mburrur e levduar femijet e tyre saqe harrojne se aty prane kendit te bukur te lodrave, rreth pemes gjigande plot shkelqim e ne mes te embelsira te Krishtlindjeve, zgjatet nje dore jetime, e zhveshur, e ngrire dhe ca sy lutes, qe shohin sikur te jene brenda nje kristali bore dhe kerkojne por nuk degjohet asnje ze qe flet. Asnjeri prej tyre nuk ve kujen e te uleras me te madhe: ''Edhe une jam femije, edhe une kam te drejte te lumturohem. Po une pse nuk meritoj dhurata valle?''

Une trishtohem teksa shoh gjysher te vetmuar te cilet kane mbetur fillikat ne kete bote, sikur mos te kishin lindur e edukuar kurre femije, por pikerisht keta gjysherit jane prinderit e atyre te perkedhelurve te fatit qe permenda me lart. Trishtohem tej masa kur mendoj sa e sa njerez do i kalojne keto festa VETEM, teresisht vetem, pa pasur askend me ke te tokin goten apo pa u embelsuar nga nje sheqeroses.

Une trishtohem kur shoh se shpirti i festave vdes cdo dite e me shume. Trishtohem kur ne kujtohemi te themi sa me fat ndihemi e sa shume na ka bekuar Zoti e na ka falur shendet e familje, vetem per festa. Une trishtohem kur ne nuk dime te falim cdo dite e jo vetem per feste.

Cdo dite dhuro perqafime, ndihmo cdokend qe eshte me i dobet se ty, jepi zemer nje femije qe fati deshi ta braktiste e te rritej pa me te dashurit e tij, perkedheli koken, luaj me te, mesoje e fali buzeqeshje, shko vizito perhere ata gjysherit zemermire qe femije linden e femije skane.

Ti, behu festa per dike, jo vetem ne fundvit, por cdo dite te vitit!

©RE

Comments

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari, Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au

Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për

Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis

Lexo më shumë

Një tufë rrezesh nëpër RE ⛅

Search This Blog