Skip to main content

Ditari, terapia që të nevojitet





''Ato qe mbeten janë vetëm kujtimet.''


Thënia e lartpërmendur është aq sa mallëngjyese për kohën që kalon e ne nuk e kthejmë dot pas, por aq edhe edukuese në të njëjtën kohë. Të kuptosh rëndësinë e vërtetë të sendeve materiale dhe përshtjellimeve abstrakte, do të thotë të rritesh dalë-ngadalë. Sot, do të flasim për një nga aktivitetet më interesante dhe njëkohësisht një nga veprimtaritë teë ndermarra personalisht që shërbejnë për rritjen tënde mentale dhe emocionale, për të mbajturit e një ditari.

Unë për herë të parë u prezantova me ditarin në moshën 7 vjecare. Një nga dhuratat që gjyshja ime e shtrenjtë, me kushtoi ishte nje ditar i bukur lejla, me nje kopertinë të shëndritshme plot xixa e xhingla, me një celës të vogël e me fletë plot ngjyra. Ajo më tregoi historinë e Anës së njohur në të gjithë botën për ditarin e saj  dhe më tregoi sesi në vitet e zymta të luftës Ana gjente lumturinë duke shkruar edhe pse e ngujuar në bodrumin e një fabrike të vjetër, ku jashtë saj bucisnin bombardimet. 

E embla ime, më këshilloi që ditarit ti vendosja një emer, ta shikoja si mikeshën time të shtrejtë me të cilën  mund të ndaja gjithcka e ti besoja cdo mendim që kalonte përtej mendjes sime. Ajo propozoi që ditari im vajzëror ngjyrë lejla te pagëzohej me emrin Kiti, njësoj sic e quante dhe Ana. 

Për vite me rradhë, që prej moshës 7 vjecare e deri më sot, unë ende shkruaj në ditar dhe e konsideroj ditarin si kutinë time të kujtimeve, me të cilat qesh e përlotem sa herë i kthehem fleteve të shkuara. Të paturit një ditar, do të thotë  të zotërosh në duart e tua një provë përjetimesh, një tufë kujtimesh të harruara prej përditshmërisë dhe një thesar të vërtetë, të cdo dite të jetës tënde. 
Pak nga pak do shpalos me ju të gjitha përfitueshmeritë që përvetëson individi duke shkruajtur në ditar:

1.CLIROHESH NGA TRISHTIMI, STRESI, LODHJA.

Jo më kot thonë se fleta duron më shumë se njeriu. Ajo ka një aftësi magjike që dhimbjen ta kthejë në forcë, e lotët t’i shëndrrojë në ylbere ëndrrash dhe shprese. Pas një dite të lodhshme të derdhesh ngjarjet e ditës dhe mendimet e tua në ditar, do të thotë të zhvishesh nga pesha e rëndë e negativitetit të perjetuar ne përditshmëria. Të shkruash do të thotë të kryesh një terapi clodhëse për veten.

2.PËRMIRËSON AFTËSITË SHPREHËSE.

Dy janë menyrat për të qënë orator të sukseshëm, të mos lodhesh së lexuari gjithcka që të bie në dorë e t'i japësh vetes cdo ditë kohë për të hedhur mendimet në letër. Të shkruarit është një proces, i cili ndihmon trurin të përpunojë informacionin në një  mënyrë me shprehëse, por elementi që e ndihmon të shkruarin është natyrisht fjalori i pasur, i cili grumbullohet si një bagazh që e mban mbi vete vetëm nga të lexuarit.

3.MBAN KUJTIMET TË GJALLA.

Të lexosh ato qe ke përjetuar do të thotë që ato momente t'i përjetësosh.Teksa lexon,detajet e imtësishme të kthejnë buzeqeshje të vockla dhe reflektimet mbi gabimet e së shkuarës, të cilat  duke i rikujtuar ndihmon veten qe të mos i përsërisësh.

4.NJEH MË MIRË VETEN.

Nga të shkruarit në ditar mund të kapërcesh nga një temë në tjetrën dhe të shkruash mendime të cilat as që i dije që flinin në ty. Ditari është forma më ndihmuese për të njohur thellësisht botën tënde emocionale. Cdo ditë mund të zbulosh një reflektim të ri.


Për ta përmbledhur, ditarët janë dhurata më e mirë që mund t'i bësh vetes tënde. Pasi të kesh shkruar qoftë edhe një herë të vetme do e kuptosh sesa të ndihmon me vetëkontrollin, përforcimin e aspekteve të tua më të mira dhe abandonimin e gabimeve.

Beje përpjekjen tënde të parë që sonte. Rrëmbe bllokun tënd të preferuar dhe shpreh gjithë gezimet e dufin tënd. Ti je unik!

Lexohemi së shpejti,
©RE



Comments

Popular posts from this blog

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari,  Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është   hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis

Shkruhemi së bashku

Name

Email *

Message *