Skip to main content

Zotdalesi i marrezive



Ecja vetem, i vetem si perhere. Ne trotuaret e zbrasur te nje qyteti qe kishte fjetur prej kohesh. Per cudi, nuk ishte nje qytet i zakonte, ku atehere  kur nata vendos pushtetin e saj absolut i dorezohet prehjes. Ky ishte nje qytet i pashoq ne te cilin gjithcka ishte fikur. Ne asnje rrugice qorre a kryqezim kryesore nuk hasje arome jete. Dukej i braktisur, i abandonuar nga njerezit, nga fati e vetem mua s'me benin kembet te largohesha nga aty. Duke u endur poshte e larte me cysnin vetem kujtimet, te cilat me ushtonin ne koke e me pervelonin ne kraharore. Vazhdoja shetitjen time drejt te shkuares, duke u endur mes udhesh pakrye ndersa piklat e rrebeshit, te cilat degjoheshin me nje disonance te tmerrshme me kishin qullur e une s'kisha ndjere as te ftohte e as lageshti.

A ka valle kaq shume force shpirti, saqe kur humbet gjithcka ka dashur, t'i bllokoje te gjithe fundet nervore, ne cdo pike periferike te trupit e t'i urdheroje te mos ndjejne? Cucurisja brenda vetes, me zerin e brendshem, i cili ishte i vetmi shok qe kurre nuk hoqi dore prej meje. Dhimbja eshte e papershkrueshme pasi i ke humbur te gjithe dhe perseri eshte ai zeri gati qesharak qe te bind se ti je zoti i gjithckaje, i mendjes tende, i shpirtit qe tanime NUK deshiron te ndjeje asgje, i ketij qyteti te pluherosur nga memoria.

 Qendroja i strukur, poshte nje drite te verdhe elektrike nga ku mund te shquaja gjithcka, shtepine tende te femijerise, qelqet e dhomes tende, pemen e thare per te cilen kujdeseshe me perkushtim dhe endrrat e tua, te cilat i kishe lene te fluturonin neper qiell, per t'u arratisur larg mallkimit te qytetit tim. Shtylla elektrike me driten e bezdisur te verdhe ne te portokallinjte po me kthehej ne kokecarje, gati doja te fikej por nuk dija sesi. Vetem ate nuk mundesha ta kontrolloja dhe kjo me cakerdiste.

 Ndjeja impulse te shpejta brenda vetes, por jo ndjesi, asnje ndjesi. Une isha nje gote boshe, pa asgje, por e thyeshme nga kujtimet. Une dalzotesi i qytetit te vdekur, neper duarte e kujtimeve isha nje i perthyeshem, marionete e ato me jepnin formen qe i pelqente. Me dukej se talleshin me mua, me nenqeshnin, me perbuznin. Pra, ata kishin guximin te qeshnin me mua, me lekuren time te vrazhde, me rrudhat ne ballin tim, me ashpersine e zerit tim dhe me nxehtesin e dufit tim.

 Iridi i syve te mi ishte zmadhuar sikur te isha duke thene nje genjeshter, ate me te madhen e botes. Ne te vertete gjithcka ndodhte nga turbullimi. Te gjithe inatin e shprehja vetem nepermjet ketij veprimi te pavullnetshem e gjaku vershonte ne deje. Syte ende nuk i kisha ne dore, por shpirtin po ama. Deshiroja te bertisja, te ushtonte gerricja e zerit tim e te tregoja se gjithcka ketu ishte e imja, por ai nuk me bindej.Pse te beja gjithe kete zhurme kur askush s'do ma vinte veshin?

 Hija ime me tundonte te ngrihesha nga balta ne te cilen isha ulur kembekryq prej kushedi sesa, e t'i drejtohesha telefonit te vjeter aty buze rruges se kembesoreve, telefonit qe koha e kishte harruar njesoj si dhe mua.Me duhej vetem ta ngrija, mbase ta beja sikur e pastroja pluhurin shekullore para se ta ngjeshja ne fytyre, te degjoja sinjalin nervengrites, te formoja me shpejtesi numrin tend, i cili ishte i vetmi qe dija permendesh e te te ndyja ty me krenarine time. Mendimi dhe entuziasmi qe deshiroja te deklamoja se gjithcka ishte nen kembet e mia m'u venit shpejt nga mendja. Ai receptor i zi, i thyer, i vjeter nuk ishte i afte te me sherbente per asgje.

 Lutesha te ngehesha, te gjeja kohe per t'u pllakosur mes rreshtave, te shkruaja shpirtin, por edhe zellin per t'u shprehur ma kishte robitur vetmia. Me ke te flisja,valle? Ende me zerin brenda vetes? Me ate te cmendur qe po bente c'mos te me marroste edhe mua me marrinat e tij?

 Doja vetem te qaja, te lija veten mes pikash te kripura neper fytyre, derisa te me kaplonte gjumi. Doja te prisja diellin te thante dhimbjen time, por ai ka harruar te lindi ne kete mallkim-qytet. Doja te vrapoja derisa te mos i ndjeja me kembet e mia, te me merrej fryma, te humbisja veten. Doja te harroja pergjithmone castin kur ti shkove ne te djathte e une mbeta ne vend, si te isha i humbur, i deshtuar, pa dinjitet. Doja te te ktheja duke te bindur se me duheshe sic i duhet nje rrahje shpirtit, por te gjitha keto ishin deshira, e une kam harruar te deshiroj qe para shume kohesh, qe kur mbeta i vetem, qe kur u harrova mes marrezive.

©RE
Etiketimet:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari,  Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është   hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis
Post a Comment
Lexo më shumë

Shkruhemi së bashku

Name

Email *

Message *