Letra e panisur

Negativi bardhezi, i vetmi kujtim që ruaj prej teje më bën të mendoj se ngjaj shumë me ty. Unë jam njësoj si ti. Flokët e shëndritshëm, sy shprehës, faqe të kuqta dhe duar të hollë.

Biseda me yjet përfundonte cdo mbremje tek ty. I lutesha të të shihja vetëm një herë,se herën e fundit s'të vështrova dot kurrë. Më le në ëndërrime ëngjëjsh, brenda  një lëkundëse  të pastër, por të ftohtë, tepër të ftohtë pa dashurinë tënde. E ule kanistrën në cimenton, para derës së hirtë të shtepizës që kurrë nuk u bë e imja dhe rende pas jetës tënde, sikur unë të mos kisha lindur kurrë, sikur mos të kisha marr jetë nga ty, e sikur mos të ishim bërë të pandara për muaj me rradhë ku cdo enë gjaku e tendinë nervore bashkonte trupat e zemrat tona. Unë perjetova shumë magji prej teje.Unë pashë dritën e ngrohtë e të ëmbël të diellit prej teje, por kurrë nuk mu vanitën nga sytë lotët e fëmijës së strukur në kërkim të nënës, në kërkim të kurrkujt.

Unë nuk kujtoj asgjë. Asnjë tingull i zerit tënd s'më vjen ndërmend edhe pse e imagjinoj se duhet të jetë simfonia më e bukur e Beethoven , ajo që ai nuk e shkroi dot. Nanurisjet që krijoje për mua i imagjinoj si shpëtimi im nga bota e qaramanëve, por unë isha foshnjë e të vëgjëlit qajnë shumë.Mbase nuk ishte kjo arsyeja e largimit tënd. Me siguri nuk ka qënë kjo.

Unë nuk e kujtoj aspak aromën tënde kur më mbështillje në gjoksin tënd e më bëje të prehesha e qetë, pa frikë, t'i harroja dhimbjet e zakonta të barkut e të mos kujtohesha se kisha uri. Uria nuk vjen nga mungsa e ushqimit, por nga ajo e dashurisë. Une sot jam e uritur, e babëzitur për t'u hedhur në krahët e tu, për të vendosur kokën në prehrin tënd, për të ndjerë përkëdheljen e kokës teksa unë qaj papushim dhe e uritur për të puthur duart e tua të bardha, me gishta të gjatë e elegante. Jam e uritur për të thirrur fjalën që s'më bën goja as ta përshperis, jam e uritur për t'u verbuar nga hijëshia jote, jam e uritur për të dhuruar kurora për ty me gjithë lulet e botës e të zbukuroj flokët e artë e të gjatë.

Jam e dëshpëruar ma, vërtitem, endem, rend në një bosh, i cili kurrë nuk do mbushet pa praninë tënde. Rritja në një botë e vetme, ku më shumë se për cdo gjë kam nevojë të të prek ty, të të puth e të të  pyes: '' A nuk isha një fëmijë mjaftushëm i urtë e i bukur, prandaj u largove apo jo?''.

I tregoj cdo ditë yjeve për ty. I pyes njëmijëenjë pyetje në minutë, i kerkoj shpjegime, por ato tallen me mua. Nënqeshin nëpër dhëmbë dhe shkëlqejnë edhe më, sikur unë të jem duke thënë brockulla e sikur ti mos të kishe ekzistuar kurrë. Unë i mallkoj ma, sepse në lutjet me lot të cdo nate e të cdo mëngjesi, ato kurrë s'të sollën më pranë meje. Prej vitesh sytë e mi shohin vetëm nga rruga përtej pemës së kumbullës, qëndroj aty e të pres. Herë zë e qaj, herë vizatoj për ty, herë dëgjoj cicërimat e zogjëve dhe kërkoj ledhatimin e diellit. Dielli ma, vetëm ai më ledhaton lëkurën kur nis e qaj.

Një kujdestare më qortoi para disa orësh. Më tha se më lexohej në sy që nuk doja prindër prandaj, askush nuk më ofron mua familje, prandaj askush nuk mi hedh sytë. Unë nuk bëzova, ajo kishte të drejtë. Unë nuk kërkoj një nënë të re, unë kërkoj nënën që rrjedh brenda dejeve të mi. Unë të kërkoj ty, prandaj po të shkruaj, por nuk kam asnjë adresë ndaj kjo do mbesi një letër e panisur, si mijëra të tjerat të stivuara në sirtarin e dytë të komosë krah shtratit...

©RE