Mes kryqëzimesh të Teodor Kekos

E shtuna troket shpejt, java kalon plot lodhje, punë, monotoni dhe pak kohë për veten, por një liber i mirë është shërimi i një jave të zakontë. Këtë fundjavë, në '''Një tufë rrezesh nëpër RE'' zgjodha një libër krejtësisht të ndryshëm nga ata, të cilët kam sygjeruar deri më tani.

Kjo javë është e vecantë sepse sjell një autor të papërsëritshëm, të dashur, të ndjeshëm e të afërt. Një autor i cili hyn në cdo rrahje zemre të lexuesit dhe jeton në të përjetësisht, Teodor Keko me përmbledhjen e poezive të zgjedhura ''Kryqëzim''.

Së pari, poezitë e tij kanë aftësinë unike të shfletojnë cdo fletë të shpirtit tuaj. Teodor Keko zhvesh me sinqeritetin, ciltërsinë dhe elegancën cdo petkë fshehëse të shpirtit, mendjes dhe fytyrës së vërtetë. Ai shkruan për njeriun dhe hyn me delikatesë deri në skutat më të errëta të mendimeve njerëzore, deri atje ku njeriu ka frikë të pranojë se mendon. Vargjet e tij përcjellin jetë, atë të vërtetën, me ciltërsi, buzëqeshje, dashuri, dhimbje,ndarje, vuajtje, rimëkembje, përpjekje deri në përpëlitje dhe fatalitetin e pashmagshëm njerëzor. Poezitë e tij janë burim frymëzimi, reflektimi dhe vërtetësia e tyre e kristaltë shërben si një ngushëllues përnjëherë.

Së dyti, poezitë e tij janë kaq transparente dhe të sinqerta saqë nuk do e ekzagjeroja aspak nëse do thoja se nëpërmjet tyre cdo lexues mund të njohi cdo fazë të jetes së Dorit, me përjetimet e tij origjinale, me ndjeshmërinë dhe shpirtin e tij të madh. Dori ka aftesinë magjike të arrijë të realizojë një katarsis të plotë të shpirtit tonë. Ai zhytet në përjetimet njerëzore dhe flet për to, si për dic të zakontë, trishtohet dhe buzeqesh sërisht. Shpresa në poezite e tij ndihet në cdo varg edhe kur përshkruan pamjen më pak të dashur që ka fituar njeriu sot, zemërngushtësinë, egoizmin, dhunën.

Së treti, ky libër është një përmbledhje e përsosur e poezive që përshtaten për cdo moshe, që nga të rinjtë ënderrimtar e deri te gjyshërit plot eksperienca të vlefshme jetësore, por me dëshirën e madhe për jetën, me dashurinë  e pakufijtë për të. Poezitë për dashuritë, herë të gëzueshme e herë të trishta janë një nga gurët e cmuar në thesarin e letërsisë shqipe. Figuracioni i tij letrar është mahnitës, leksiku i jashtëzakonshëm, metaforat dhe krahasimet që të krijojnë një ndjesi fluturimi në një udhëtim letrar magjik, të cilin vetëm Dori di ta dhurojë. Poezitë për jetën, mbi dëshirën e tij për të jetuar, mbi dashurinë për familjen, bashkëshorten, fëmijët japin ndjesi të papërshkrueshme me fjalë. Poezitë për vdekjen, për burrerinë me të cilën e priste atë, për luftën e tij deri në frymën e fundit, për një minutë më shumë dritë, për dashurinë.

Dori ishte një poet i rrallë, poezitë e të cilit prej artit, mrekullisë dhe muzikalitetit, jo më kot janë kthyer në hite të ajkës së muzikës shqiptare, këngë këto të kompozuara nga muzikantë të njohur, të suksesshëm dhe të denjë për magjinë e vargjeve të tij. Filozofinë e tij e përcjell në cdo poezi, mendimet e tij të thella, dashurinë e madhe për njerëzit, vetësakrifikimin e tij në poezitë  për dashurinë dhe shpirtin e tij të brishtë dhe të pastër, i cili  të bën të dashurohesh me të nëpërmjet penës së tij të artë në cdo gërshetim vargjesh.

Në përfundim, poezitë janë një shprehje intime e ndjesive njerëzore. Një poezi nuk  bën  transparent vetëm poetin, por bën të lexohet edhe shpirti i lexuesit. Nje poet i mirë arrin të krijoj këtë  lidhje dhe të vendosi një urë komunikimi mes tij dhe lexuesit vetëm nëpërmjet ndjenjave dhe kryqëzimesh të njëjta njerëzore në të cilat kalojnë të dy dhe Dori është poeti i cili pasi krijon këtë lidhje me lexuesin, asnjëri prej tyre nuk shkëputet më prej tij. Dashuria për poezitë e tij shtohet e shtohet dhe adhurimi për sinqeritetin dhe shpirtin e tij e ben Dorin të jetojë gjithmonë brenda zemrave tona, nëpërmjet artit.

Këtë javë nuk mund t’iu lë pa një poezi prej Dorit, me shpresën që pasi ta lexoni ju do vraponi për t’u zhytur mes poezive të tjera të tij.

Përqafimi

Po fryn një erë e ngrohtë nga jugu,

në park, ngadalë përkulen pemët,

si krahë të dridhshëm të dashuruarish

në përqafim ndërthurren degët.

Dhe mua më kujtohesh ti

e ngrohtë, e bukur si kjo erë,

me krahët lidhur pas trupit tim

për puthje etur dhe pamje mjerë.

Cfarë mrekullie do ish të vije

në sup symbyllur të rrije pranë,

dhe puthja jote, si dorë artisti

ta kthente gjoksin tim në kitarë.

Por ti, s’vjen më! Mjerisht s’vjen!

Vec motin ngroh e dërgon erë,

që unë të qaj me një lot

që unë të perqafoj një pemë.

Ju ftoj në leximin e ‘’Kryqezim’’ me shumë këmbëngulje dhe dashamirësi.

Lexohemi së shpejti,

©RE