Pranvera vjen me lirinë

Prej kohësh më mbylle të jetoja nëpër libra. Qëndroja e strukur aty- këtu, merrja frymë nëpër shkronja e përshpërisja nëpër rreshta, por nuk arratisesha dot nga shtëpia ime e re. Rendja sa në një libër në tjetrin, herë mërzitesha, të kërkoja sërisht ty, ulesha në krahët e një poezie, vajtoja dhe unë me poetin edhe pastaj vrapoja në një tjetër kapak të trashë, me titull të zbukuruar me shkronja të arta, me fletët të verdha prej kohës që ishte ulur kushedi sa vite këmbëkryq në to dhe frymoja me aromën e lagështisë së tyre, vrisja kohën me lulet e thara të harruara prej vitesh kur i mblidhja me ty dhe kotesha mes rreshtave, të cilët nuk mbaronin kurrë.

Durimi soset një ditë dhe ishte e pamundur të me mbante gjallë brenda gërmave përgjithnjë. Një ditë vendosa t'i kthehem jetës së vërtetë, asaj që e mat kohën me përpikmëri, asaj që merret me vogëlsira, që qahet për kotësira dhe që ka harruar se c'do të thotë të duash. U riktheva pa kurrëgjësend nëpër duar, vecse disa librash, shumë kujtimesh dhe me shpresën që digjej si diell brenda meje se mbase do të gjeja sërisht, larg librave por nëpër realitet.

Lulëzimi i luleve të para të pranverës, bari i gjelbert rrëshkitës, vesa e freskët në orët e para të mëngjesit, zogjtë zëmagjepses dhe ngrohtësia e mes-marsit dukej sikur punonin të gjitha për mua, kujdeseshin dhe përpiqeshin të më sillnin buzëqeshje të panumërta e të pakuptimta në fytyrë. Natyra rilindi dhe brenda meje po rilindja dhe unë, iu largova letargjisë kur flija nëpër libra dhe vishesha me pluhurin e tyre. Tanimë librat lexoheshin në mua.

Pikërisht një nga ditët e bukura ku i nxehti i këndshëm të bente ta doja jetën edhe më shumë se librat, mu duk se të pashë jashtë një shitoreje lulesh të sapocelura dhe trëndafilët, zambakët, tulipanët dhe zymbylët dukej se po merrnin jetë prej krahëve të tu. Dallova shkëlqimin e butë të syve, buzëqeshjen e lehtë në cepat e buzëve dhe aromën e mahnitshme të kopshtit që mbaje në duar dhe fluturova nga gëzimi.

Lumturia që ato lule nuk ishin për mua thërriste në cdo qelizë timen dhe as trëndafilat e bukur, as zambakët elegant, as tulipanët e mi të parapëlqyer e as zymbylat erëplotë nuk i doja, sepse duke vrapuar për vite mes librash kisha kuptuar se ti je i zoti më i keq i luleve dhe di të vrasesh edhe me to. Ditën që kuptova se liria ime vlente më shumë se lulet e tua braktisa edhe kujtimet dhe u paqtova me nisjen e një stine të re në vitin dhe jetën time.

©RE

Comments

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari, Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au

Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për

Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis

Lexo më shumë

Një tufë rrezesh nëpër RE ⛅

Search This Blog