Prej kohësh më mbylle të jetoja nëpër libra. Qëndroja e strukur
aty- këtu, merrja frymë nëpër shkronja e përshpërisja nëpër rreshta, por nuk
arratisesha dot nga shtëpia ime e re. Rendja sa në një libër në tjetrin, herë mërzitesha,
të kërkoja sërisht ty, ulesha në krahët e një poezie, vajtoja dhe unë me poetin
edhe pastaj vrapoja në një tjetër kapak të trashë, me titull të zbukuruar me
shkronja të arta, me fletët të verdha prej kohës që ishte ulur kushedi sa vite
këmbëkryq në to dhe frymoja me aromën e lagështisë së tyre, vrisja kohën me
lulet e thara të harruara prej vitesh kur i mblidhja me ty dhe kotesha mes rreshtave,
të cilët nuk mbaronin kurrë.
Durimi soset një ditë dhe ishte e pamundur të me mbante
gjallë brenda gërmave përgjithnjë. Një ditë vendosa t'i kthehem jetës së vërtetë,
asaj që e mat kohën me përpikmëri, asaj që merret me vogëlsira, që qahet për
kotësira dhe që ka harruar se c'do të thotë të duash. U riktheva pa kurrëgjësend
nëpër duar, vecse disa librash, shumë kujtimesh dhe me shpresën që digjej si diell
brenda meje se mbase do të gjeja sërisht, larg librave por nëpër realitet.
Lulëzimi i luleve të para të pranverës, bari i gjelbert rrëshkitës,
vesa e freskët në orët e para të mëngjesit, zogjtë zëmagjepses dhe ngrohtësia e
mes-marsit dukej sikur punonin të gjitha për mua, kujdeseshin dhe përpiqeshin të
më sillnin buzëqeshje të panumërta e të pakuptimta në fytyrë. Natyra rilindi
dhe brenda meje po rilindja dhe unë, iu largova letargjisë kur flija nëpër
libra dhe vishesha me pluhurin e tyre. Tanimë librat lexoheshin në mua.
Pikërisht një nga ditët e bukura ku i nxehti i këndshëm të
bente ta doja jetën edhe më shumë se librat, mu duk se të pashë jashtë një
shitoreje lulesh të sapocelura dhe trëndafilët, zambakët, tulipanët dhe zymbylët
dukej se po merrnin jetë prej krahëve të tu. Dallova shkëlqimin e butë të syve,
buzëqeshjen e lehtë në cepat e buzëve dhe aromën e mahnitshme të kopshtit që
mbaje në duar dhe fluturova nga gëzimi.
Lumturia që ato lule nuk ishin për mua thërriste në cdo qelizë timen dhe as trëndafilat
e bukur, as zambakët elegant, as tulipanët e mi të parapëlqyer e as zymbylat erëplotë
nuk i doja, sepse duke vrapuar për vite mes librash kisha kuptuar se ti je i zoti
më i keq i luleve dhe di të vrasesh edhe me to. Ditën që kuptova se liria ime
vlente më shumë se lulet e tua braktisa edhe kujtimet dhe u paqtova me nisjen e
një stine të re në vitin dhe jetën time.
©RE
Comments
Post a Comment