Skip to main content

Nga kati i tretë





Nxitimthi ngjita shkallët e katit përdhes, sikur dic më ndiqte nga pas. Më dukej se ngutja më ndihmonte me ankthin dhe mjegulla e mendimeve do shpërbëhej me kohën. Prita të ngjitem në katengjitësin,i cili bënte zhurma të cuditshme,që ma shtonin nervozizmin dhe ishte tërësisht i celiktë, i mbërthyer prej ngjyrës gri të pandreqshme dhe me një xham të akulltë në mes.

Sapo mbërriti,hapa derën me një lëvizje mekanike, hyra brenda dhe pa u menduar gjatë shtypa katin e tretë. Asgjë s’më lidhte me katin e tretë të asaj ndërtesë të braktisur,ku dikur gjeja gjithcka e sot vetëm rrënjoja, gërmadhë dhe lëndim. Treshi ishte një numër kuptimplotë, mbase prandaj e urdhërova ashensorin të më conte në atë  kat. Treshi është numri magjik që zgjidhte gjithë veprën e Dante Aligerit, treshi është numri hyjnorë, e shkuara e lavdishme që më mban gjallë, e tashmja që nuk më lë të jetoj dhe e ardhmja  për të cilën s’di asgjë bejnë tre. Treshi është numri magjik, por për ne ishte numri shkatërrues.

Katengjitësi m’u bind dhe më la pikërisht në katin e tretë, mes rrëmujës dhe papastërtive ende, më zuri syri një shtrat të shprishur, perden e tyltë e të bardhë, që era e kishte nxjerr jashtë dritares së hapur dhe një shishe të hapur verë e të papërfunduar.
Këmbet vetë më larguan shpejt nga aty edhe pse mendja endej mes treshit. Një i tretë u kthye në apokalips, i treti shkatërrimtari.

Thirra sërisht ashensorin dhe hyra në të për t’u ngjitur më lart. Kërkoja në faqen e numrave trembëdhjetën, por nuk e gjeja dot as pas dymbëdhjetës  dhe as para katërmbëdhjetës. Kërkova në të gjithë numrat me rradhe,se mbase mund të kishte pasur një gabim me trembëdhjetën,por ajo nuk ishte aty. Mbase unë isha e vetmja që e kerkoja me kaq ngulm. Unë nuk kembengulja për të,por zemra ulëriste. Ajo kërkonte trembëdhjetën të cilën të gjithë i shmangeshin nga frika se mos hasnin të papritura të pakëndshme, por trembëdhjeta ime ishte mbresëlënëse. Me trembëdjetën në mendje zbrita sërisht te zero dhe mallkimet cjerrëse s’më largoheshin nga buzët. 

Unë po mbaja premtimet që më bëre ti!

©RE
Etiketimet:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari,  Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është   hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis
Post a Comment
Lexo më shumë

Shkruhemi së bashku

Name

Email *

Message *