Skip to main content

Mjegull lufte



Në mes të mjegullës, ku sytë kërkojnë një fije jetë dhe hedhin shtiza të mprehta për të depërtuar brenda një padukshmërie të mistershme, aty buron tek unë ndjenja e inatit. Jam e inatosur me ty, ndjej sytë e mi teksa ndizen flakë, skuqen dhe përcojme. Nxehem nga një zjarr i ethshëm në kraharor, në damar bucet fort gjaku i rrjedhshëm dhe ndër dhëmbë kafshoj mijëra fjalët që meriton të dëgjosh, por unë s'kam zë t'i bërtas.

Dëshiroj të përplas në fytyrë edhe një herë me ulërima therrëse se pabesia është vyrtyt i mosmirënjohësve. Dëshiroj të heq dore përgjithnjë, të zhdukem larg, të mos ndal vrapin derisa shpirti t'më paqtohet, por këmbët janë lodhur nga ecejaket duke të ndjekur ty drejt kurrkundit dhe duart nuk binden më kur i urdhëroj të rrëmbejnë në përqafim.
Në mendjen time ulet kembëkryq mendimi i braktisjes dhe sot braktisja më duket më e ëmbël se kurrë. Më trishton vetja! Trishtohem kam filluar të ngjaj me ty.

Urrej si ty, gaboj si ty dhe lendoj si ty.

Dëshiroj të vishem me errësirë dhe nëpër trupin tim të zbukurohem me xixat yllkëza të qiellit. Të enderroj edhe një herë, të shëroj fjalët e plagosura, t’i jap jetë imagjinatës dhe të lundroj në botën e dikurshme, ku unë dhe ti, premtuam duarlidhur se ishim të pandare.Atëherë, kur zilia dhe grindja dhe lufta nuk kishin shkelur në mbretërinë tonë. Të vetmet armë që dikur përdorinim ishim buzëqeshjet, ëmbëlsitë, ndërsa sot mësuam të godasim me fjalë, te vrasim me lëndim dhe të ndihemi krenar prej urrejtjes.

Zhgënjimi më pret krahët, më vret ëndrrat, më shuan dashurinë për ty. Lotët më pastrojnë njollat e pështira që la mbi fytyrën time, gjith’ maskarada e mashtrimeve. Edhe pse me një shpirt plot ëndrra, unë sot jam e lodhur në mes të betejes me ty e  rrethuar me turbillme .

©RE

Etiketimet:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari,  Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është   hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis
Post a Comment
Lexo më shumë

Shkruhemi së bashku

Name

Email *

Message *