Në mes të mjegullës, ku sytë kërkojnë një fije jetë dhe hedhin shtiza të mprehta për të depërtuar brenda një padukshmërie të mistershme, aty buron tek unë ndjenja e inatit. Jam e inatosur me ty, ndjej sytë e mi teksa ndizen flakë, skuqen dhe përcojme. Nxehem nga një zjarr i ethshëm në kraharor, në damar bucet fort gjaku i rrjedhshëm dhe ndër dhëmbë kafshoj mijëra fjalët që meriton të dëgjosh, por unë s'kam zë t'i bërtas.
Dëshiroj të përplas në fytyrë edhe një herë me ulërima therrëse se pabesia është vyrtyt i mosmirënjohësve. Dëshiroj të heq dore përgjithnjë, të zhdukem larg, të mos ndal vrapin derisa shpirti t'më paqtohet, por këmbët janë lodhur nga ecejaket duke të ndjekur ty drejt kurrkundit dhe duart nuk binden më kur i urdhëroj të rrëmbejnë në përqafim.
Në mendjen time ulet kembëkryq mendimi i braktisjes dhe sot braktisja më duket më e ëmbël se kurrë. Më trishton vetja! Trishtohem kam filluar të ngjaj me ty.
Urrej si ty, gaboj si ty dhe lendoj si ty.
Dëshiroj të vishem me errësirë dhe nëpër trupin tim të zbukurohem me xixat yllkëza të qiellit. Të enderroj edhe një herë, të shëroj fjalët e plagosura, t’i jap jetë imagjinatës dhe të lundroj në botën e dikurshme, ku unë dhe ti, premtuam duarlidhur se ishim të pandare.Atëherë, kur zilia dhe grindja dhe lufta nuk kishin shkelur në mbretërinë tonë. Të vetmet armë që dikur përdorinim ishim buzëqeshjet, ëmbëlsitë, ndërsa sot mësuam të godasim me fjalë, te vrasim me lëndim dhe të ndihemi krenar prej urrejtjes.
Zhgënjimi më pret krahët, më vret ëndrrat, më shuan dashurinë për ty. Lotët më pastrojnë njollat e pështira që la mbi fytyrën time, gjith’ maskarada e mashtrimeve. Edhe pse me një shpirt plot ëndrra, unë sot jam e lodhur në mes të betejes me ty e rrethuar me turbillme .
©RE
Comments
Post a Comment