Qielli është përzier me një hije të rëndë gri
harrese.Dielli
për pak ka harruar të agoi sërish e shiu
me piklat e tij të qelqta duket sikur ka vendosur të mos i
ndahet më qytetit tim.
Eshtë fund vjeshte e pemët janë zhveshur prej gjetheve të zverdhura, për të shtruar rrugët e pa asfaltuara, të pavijëzuara, me kryqëzime ku mbizotërojnë semaforë me drita të thyera, tabela të shtembëruara, që të deshperojne t’i shohësh e jo më t’i respektosh.Magjia e gjetheve të thara e të kalbura, krijojne lloj-lloj iluzionesh në mendjen time, teksa ec , poshtë këmbeve ndjej se shkel në nje tjetër gropë të trotuarit të dëmtuar prej kohësh.Eshtë puhiza e lehtë ajo që me perkëdhel lehtë fytyrën e lëkurën. Aroma e lagësht e shiut është parfumi im i parapëlqyer, melodia më e bukur, askush tjetër veç kërcitjes krakullitëse të gjetheve të shkelura prej kalimtarëve.
Kjo është koha kur unë dhe qyteti im dukemi më të përhumbur se kurrë. Kaq të perhumbur saqe jam e bindur se nuk mund të ndjehemi gati për të pritur një tjetër dimër të acartë , me më tepër shi , me rrufe si ndricim i vetëm mbi re , me bubullima të tmerrshme të cilat më kanë trembur sa e sa ëndërrime.Jo , kurrë s’di të jem gati për t’a mirëpritur dimrin. Kurrë s’do i buzëqesh shend e verë e t’i përshpëris: ‘’Mireserdhe !’’Bashkë me ketë fund vjeshte në qytetin tim, ndjej një fillim dimri në shpirt.
Në shpirtin tim mbizotëron i ftohti, mungesa , vetmia . Dimri po troket. Sapo ka hedhur hapat e parë në natyrë, në shpirtin tim, shpirtin tënd, shpirtin tonë.Bora e pare ka nisur të shtrojë token me qilimin e saj te brishte. Flokët e saj cdo mëngjes na mbështjellin të dyve me një aurorë të kristaltë bardhoshe, e cila shkrin brënda një casti. Degët e pemëve te braktisura prej gjetheve kohë më parë , vërtetë e besoj sa mund ta ndjejne te ftohtin.Janë të vetmuara, të strukura në botën e tyre të vobektë pa dashuri. Qielli tanimë merr gjithmonë një nuance grize. Një grize përtese, dhimbjeje.
Rrallë ndodh të depërtojnë grumbull fijezash dielli prej pambukshmërise së heshtur të reve.Edhe dita është e trishtë, e le pastaj kur ai pak diell perëndon, bie muzgu e gjithë qielli i mbetet Hënës.Befas përhumbem dhe e gjej veten të marrosur me kujtimet. Zëri yt tingëllues, syte me shkelqimin e mrekullueshëm, hunda nazike, buzët e tulta e duart ledhatues.Rastësisht e gjej veten atje, pas qelqeve të reflektueshme të keshtjellëzës që ne ndërtuam plot dashuri, sinqeritet e mirënjohje. E gjej veten aty, duke kundrruar qiellin e paane e pakrye, i cili duket sikur është i vetmi që sheh gjithcka. Vetëm aty më pasqyrohet shikimi yt i brishtë, e kur vështroj qiellin me shfaqesh njeherësh , Ti.
Kjo ndodh sepse në një mëndësi të vjetër sa vete bota thonë se ata që janë shuar janë atje lart , por ti e di, unë magjepsem pas reve të pambukta, të plasaritura, ku papritmas aty depertojnë rrezet e arta, të ngrohta e të mrekullushme të diellit. Të atij dielli që s’duket më. Të diellit të kujtimeve të mia.Të kujtoj teksa vështroj dyshemenë e ftohte e të harruar ku ende ka mbetur libri yt më i dashur . S’di pse , kur ti ike , librin që doje aq shumë e flaka pas deres që perplase e tani s’guxoj me ta ngre.Ai liber, m’u bë sikur ishte mallkimi ynë. Ai libër është hija jote në jetën time.Aty do të ndjeja përsëri aromën tënde. Veshtroj shënimet që ti mbaje nder faqe me shkrimin e crregullt, të cilin unë e njoh mire. Në atë libër gjej ende gjurmët e gishtërinjve të holle, me të cilët ke përthyer sa e sa fletë të tij. Janë copëza të shqyera kujtimesh, fletë me shenime per tu mbajtur mend .S’guxoj ta prek atë send te pafajshëm, gabimi i vetëm i të cilit ishte se te bëri ty të dashuroheshe pas tij. E kapërcej sa herë më duhet të shkoj diku. I shmangem vështrimit mbi të e në veshët e mi bucasin fjalët e tua, me zërin tënd të ëmbël, teksa citoje autorin e parapëlqyer.
Me siguri ndër shkronjat e shtypura qartësisht te atij libri, teksa lexoje cdo shkronjë, me ëndje pa kuptuar do kesh harruar gjurmë të veshtrimit tënd, As librin tënd s’do e leviz që aty e as dyshemenë s’do e pastroj. Duket se asgjë s’ka kuptim kur ke humbur dicka të shenjtë, e cila të bënte të dashuroje.
Ti pushton rishtazi mendimet e mia kur qëndroj e shkujdesur me mëndjen harruar pas tingujve te melodies arkaike e ngjyres se bardhë te drites elektrike jashtë dritares sime. Përhumbem në cka ti le pas, kur veshtroj pasqyrimin e hijshëm të ‘’Harkut ‘’jo triumfues, në pjesëzat e thyera të pasqyres kryenece e cila ka mbetur akoma perballë me gjurmë lotesh zemërate. Të mendoj dhe menjëherë buzëqeshja e tulatur me pushton gjithë fytyrën, madje edhe sytë. As kujtimet e mija as unë s’mbaj meri. Ndjej një përshtjellim pas kësaj me një nxehtësi të pabesueshme edhe jashtë me duket sikur ka nisur të pikojë shiu i ngrohte i gushtit. Eshtë shiu i zjarrit, i kujtimeve , tashmë edhe kujtimet po behën kaq të largëta. Më duket se dita-dites harroj ndonjë lakim që zeri yt merr ne ca fjalë të caktuara. Harroj si tingëllon emri im nën përshpëritjen e buzëve të tua. Harroj ledhatimin e ngrohtë nga duart e tua, te cilat luanin me flokët e mi. Po harroj pranveren që celte edhe ne mes të janarit, vec prej një puthjeje shkarazi. Edhe fjalët po i harroj, dhe pak nga pak duket sikur po të harroj ty si qënie humane, për të të zbukuruar me petkun hyjnor.E të rikujtoj, teksa vështroj karrigen e cila ka mbetur bosh që prej ikjes sate e as unë, kurrë, s’do mundem të ulem më aty. Fshij nganjëhere pluhurin e hirtë të së shkuarës, i cili mbulon gjithë sipërfaqen e bukur të drunjtë te karriges tënde , por vetem aq.
Por koha! Ah, koha! Gjithë faji është i saji. Ajo është kaq e pamëshirëshme. Akrepat ecin, ecin pakthim e unë jam e pafuqishme t’i ndjek pas. As që vrapoj dot me hapin e tyre. Madje as tingullin tik-tak nuk e dëgjoj dot. Bëj ta perplas diku atje tutje orën bashkë me cikërrimat e saj e në castet e fundit kujtoj se edhe nëse do shkatërroja gjithë orët e botës, koha përsëri s’do të ndalej. Ndaj , e le orën e mundohem ta harroj. Ta fshij prej jetës sime. Dua te jetoj për kohën, pa kohen, por s’mundem.
Krejt papritur, kur erret e muzgu fton mbrëmjen e fund vjeshtes e pragez dimrit unë persëri rri e kundroj gjithë endje qiellin e pafund e harrohem pas gjurmës ku dielli ra; mes yjesh që formojnë lloj-lloj formash perballë Henëzes madhështore, e cila mbretëron me dinjitet natën e erret, mistike e te pabesë.
Qielli i erret,përsëri duket I ftohtë njësoj si shpirti. Pres diellin të agoj e te shkrijë akullnajën e ftohtë që vetëm shpriti njerezor di të ndërtojë. Po pres diellin e ngrohtë, të ëmbël e të mrekullueshëm. Pres diellin e dashurisë së madhe, diellin magjik, ndërsa realiteti nga I cili rrethohem ështe tjetër. Shiu troket në parvazin e mermertë të dritares sime e duket se kurrë s’do të ndalet.Shkreptin e unë e bezdisur prej zhurmes cjerrese përnjëhere mbyll veshët si për të shpëtuar prej hungërimes së qiellit.
Errësira e dhomës sime, ndricohet tek-tuk prej ndonjë dritëze vetetime atje lart mbi re. Pavarësisht gjithë dashurisë, unë s’mund të hiqem si një Zhulietë e as ti si Romeo. Megjithë rendësine që ka kjo ndjenjë që të fal jetë, të bën të frymosh e të ëndërrosh, vdekja është gjithmonë aty, e i deleguari i saj, Gabrieli është pranë nesh për të na larguar nga kjo jetë kur t’i jepet rasti. Vdekja tanimë është hapi I fundit i ciklit jetësor, i pranuar prej nesh edhe pse të lënduar edhe pse me dhimbje. Teksa pres që dielli të lind, vazhdoj të endem brenda rrënojave të kështjelles sonë të shkatërruar prej pluhuri.
Kështjella ra, por ka lënë pas nje mbreteri kujtimesh, me dy përemra, Unë e Ti.Unë duke u endur besnikërisht në gërmadhat e mbretërisë sonë të kujtimeve, e Ti , kushedi se ku.Koha po ikën. Vazhdon të rend, e unë e ndjek si e marrë. Kjo stinë dreqi është ulur këmbëkryq në shpirtin dhe qytetin tim e unë po jetoj në ‘’Dikur’’.
Eshtë fund vjeshte e pemët janë zhveshur prej gjetheve të zverdhura, për të shtruar rrugët e pa asfaltuara, të pavijëzuara, me kryqëzime ku mbizotërojnë semaforë me drita të thyera, tabela të shtembëruara, që të deshperojne t’i shohësh e jo më t’i respektosh.Magjia e gjetheve të thara e të kalbura, krijojne lloj-lloj iluzionesh në mendjen time, teksa ec , poshtë këmbeve ndjej se shkel në nje tjetër gropë të trotuarit të dëmtuar prej kohësh.Eshtë puhiza e lehtë ajo që me perkëdhel lehtë fytyrën e lëkurën. Aroma e lagësht e shiut është parfumi im i parapëlqyer, melodia më e bukur, askush tjetër veç kërcitjes krakullitëse të gjetheve të shkelura prej kalimtarëve.
Kjo është koha kur unë dhe qyteti im dukemi më të përhumbur se kurrë. Kaq të perhumbur saqe jam e bindur se nuk mund të ndjehemi gati për të pritur një tjetër dimër të acartë , me më tepër shi , me rrufe si ndricim i vetëm mbi re , me bubullima të tmerrshme të cilat më kanë trembur sa e sa ëndërrime.Jo , kurrë s’di të jem gati për t’a mirëpritur dimrin. Kurrë s’do i buzëqesh shend e verë e t’i përshpëris: ‘’Mireserdhe !’’Bashkë me ketë fund vjeshte në qytetin tim, ndjej një fillim dimri në shpirt.
Në shpirtin tim mbizotëron i ftohti, mungesa , vetmia . Dimri po troket. Sapo ka hedhur hapat e parë në natyrë, në shpirtin tim, shpirtin tënd, shpirtin tonë.Bora e pare ka nisur të shtrojë token me qilimin e saj te brishte. Flokët e saj cdo mëngjes na mbështjellin të dyve me një aurorë të kristaltë bardhoshe, e cila shkrin brënda një casti. Degët e pemëve te braktisura prej gjetheve kohë më parë , vërtetë e besoj sa mund ta ndjejne te ftohtin.Janë të vetmuara, të strukura në botën e tyre të vobektë pa dashuri. Qielli tanimë merr gjithmonë një nuance grize. Një grize përtese, dhimbjeje.
Rrallë ndodh të depërtojnë grumbull fijezash dielli prej pambukshmërise së heshtur të reve.Edhe dita është e trishtë, e le pastaj kur ai pak diell perëndon, bie muzgu e gjithë qielli i mbetet Hënës.Befas përhumbem dhe e gjej veten të marrosur me kujtimet. Zëri yt tingëllues, syte me shkelqimin e mrekullueshëm, hunda nazike, buzët e tulta e duart ledhatues.Rastësisht e gjej veten atje, pas qelqeve të reflektueshme të keshtjellëzës që ne ndërtuam plot dashuri, sinqeritet e mirënjohje. E gjej veten aty, duke kundrruar qiellin e paane e pakrye, i cili duket sikur është i vetmi që sheh gjithcka. Vetëm aty më pasqyrohet shikimi yt i brishtë, e kur vështroj qiellin me shfaqesh njeherësh , Ti.
Kjo ndodh sepse në një mëndësi të vjetër sa vete bota thonë se ata që janë shuar janë atje lart , por ti e di, unë magjepsem pas reve të pambukta, të plasaritura, ku papritmas aty depertojnë rrezet e arta, të ngrohta e të mrekullushme të diellit. Të atij dielli që s’duket më. Të diellit të kujtimeve të mia.Të kujtoj teksa vështroj dyshemenë e ftohte e të harruar ku ende ka mbetur libri yt më i dashur . S’di pse , kur ti ike , librin që doje aq shumë e flaka pas deres që perplase e tani s’guxoj me ta ngre.Ai liber, m’u bë sikur ishte mallkimi ynë. Ai libër është hija jote në jetën time.Aty do të ndjeja përsëri aromën tënde. Veshtroj shënimet që ti mbaje nder faqe me shkrimin e crregullt, të cilin unë e njoh mire. Në atë libër gjej ende gjurmët e gishtërinjve të holle, me të cilët ke përthyer sa e sa fletë të tij. Janë copëza të shqyera kujtimesh, fletë me shenime per tu mbajtur mend .S’guxoj ta prek atë send te pafajshëm, gabimi i vetëm i të cilit ishte se te bëri ty të dashuroheshe pas tij. E kapërcej sa herë më duhet të shkoj diku. I shmangem vështrimit mbi të e në veshët e mi bucasin fjalët e tua, me zërin tënd të ëmbël, teksa citoje autorin e parapëlqyer.
Me siguri ndër shkronjat e shtypura qartësisht te atij libri, teksa lexoje cdo shkronjë, me ëndje pa kuptuar do kesh harruar gjurmë të veshtrimit tënd, As librin tënd s’do e leviz që aty e as dyshemenë s’do e pastroj. Duket se asgjë s’ka kuptim kur ke humbur dicka të shenjtë, e cila të bënte të dashuroje.
Ti pushton rishtazi mendimet e mia kur qëndroj e shkujdesur me mëndjen harruar pas tingujve te melodies arkaike e ngjyres se bardhë te drites elektrike jashtë dritares sime. Përhumbem në cka ti le pas, kur veshtroj pasqyrimin e hijshëm të ‘’Harkut ‘’jo triumfues, në pjesëzat e thyera të pasqyres kryenece e cila ka mbetur akoma perballë me gjurmë lotesh zemërate. Të mendoj dhe menjëherë buzëqeshja e tulatur me pushton gjithë fytyrën, madje edhe sytë. As kujtimet e mija as unë s’mbaj meri. Ndjej një përshtjellim pas kësaj me një nxehtësi të pabesueshme edhe jashtë me duket sikur ka nisur të pikojë shiu i ngrohte i gushtit. Eshtë shiu i zjarrit, i kujtimeve , tashmë edhe kujtimet po behën kaq të largëta. Më duket se dita-dites harroj ndonjë lakim që zeri yt merr ne ca fjalë të caktuara. Harroj si tingëllon emri im nën përshpëritjen e buzëve të tua. Harroj ledhatimin e ngrohtë nga duart e tua, te cilat luanin me flokët e mi. Po harroj pranveren që celte edhe ne mes të janarit, vec prej një puthjeje shkarazi. Edhe fjalët po i harroj, dhe pak nga pak duket sikur po të harroj ty si qënie humane, për të të zbukuruar me petkun hyjnor.E të rikujtoj, teksa vështroj karrigen e cila ka mbetur bosh që prej ikjes sate e as unë, kurrë, s’do mundem të ulem më aty. Fshij nganjëhere pluhurin e hirtë të së shkuarës, i cili mbulon gjithë sipërfaqen e bukur të drunjtë te karriges tënde , por vetem aq.
Por koha! Ah, koha! Gjithë faji është i saji. Ajo është kaq e pamëshirëshme. Akrepat ecin, ecin pakthim e unë jam e pafuqishme t’i ndjek pas. As që vrapoj dot me hapin e tyre. Madje as tingullin tik-tak nuk e dëgjoj dot. Bëj ta perplas diku atje tutje orën bashkë me cikërrimat e saj e në castet e fundit kujtoj se edhe nëse do shkatërroja gjithë orët e botës, koha përsëri s’do të ndalej. Ndaj , e le orën e mundohem ta harroj. Ta fshij prej jetës sime. Dua te jetoj për kohën, pa kohen, por s’mundem.
Krejt papritur, kur erret e muzgu fton mbrëmjen e fund vjeshtes e pragez dimrit unë persëri rri e kundroj gjithë endje qiellin e pafund e harrohem pas gjurmës ku dielli ra; mes yjesh që formojnë lloj-lloj formash perballë Henëzes madhështore, e cila mbretëron me dinjitet natën e erret, mistike e te pabesë.
Qielli i erret,përsëri duket I ftohtë njësoj si shpirti. Pres diellin të agoj e te shkrijë akullnajën e ftohtë që vetëm shpriti njerezor di të ndërtojë. Po pres diellin e ngrohtë, të ëmbël e të mrekullueshëm. Pres diellin e dashurisë së madhe, diellin magjik, ndërsa realiteti nga I cili rrethohem ështe tjetër. Shiu troket në parvazin e mermertë të dritares sime e duket se kurrë s’do të ndalet.Shkreptin e unë e bezdisur prej zhurmes cjerrese përnjëhere mbyll veshët si për të shpëtuar prej hungërimes së qiellit.
Errësira e dhomës sime, ndricohet tek-tuk prej ndonjë dritëze vetetime atje lart mbi re. Pavarësisht gjithë dashurisë, unë s’mund të hiqem si një Zhulietë e as ti si Romeo. Megjithë rendësine që ka kjo ndjenjë që të fal jetë, të bën të frymosh e të ëndërrosh, vdekja është gjithmonë aty, e i deleguari i saj, Gabrieli është pranë nesh për të na larguar nga kjo jetë kur t’i jepet rasti. Vdekja tanimë është hapi I fundit i ciklit jetësor, i pranuar prej nesh edhe pse të lënduar edhe pse me dhimbje. Teksa pres që dielli të lind, vazhdoj të endem brenda rrënojave të kështjelles sonë të shkatërruar prej pluhuri.
Kështjella ra, por ka lënë pas nje mbreteri kujtimesh, me dy përemra, Unë e Ti.Unë duke u endur besnikërisht në gërmadhat e mbretërisë sonë të kujtimeve, e Ti , kushedi se ku.Koha po ikën. Vazhdon të rend, e unë e ndjek si e marrë. Kjo stinë dreqi është ulur këmbëkryq në shpirtin dhe qytetin tim e unë po jetoj në ‘’Dikur’’.
©RE
Comments
Post a Comment