Ngjan me parajsën

Dielli ishte ulur mbi fytyrën tënde, i kishte dhënë jetë dhe hijeshi lëkurës së bardhë borë, i kishte zverdhur flokët e shëndritshëm dhe të mëndafshtë dhe sytë e tu të picërruar dhe të bezdisur prej rrezeve më bënin mos ta ndaja dot vështrimin. Pulitjet e ëmbla e të shpeshta të syve dukej sikur lodronin me ngrohtësinë e diellit. Në atë cast, papritur e papandehur, mendja më ra te parajsa. Si duket ajo vallë?

Një botë ëndërrimtare, për të hyrë në të cilën duhet të hapen portat e larta e të renda, sa pesha e mirësive që i ke falur botës, të zbukuruara me trendafila, peoni, zambakë e ammi. Portat magjepsëse, në të cilat mund të humbisje në hapësirat e pafundme të kohës vetëm duke qëndruar para tyre e duke vështruar lulëzimin e jashtëzakonshëm, celjen e jetës. Mes cicerimave të zogjve dhe aromave të gjithfare lulesh erëplota, dyertë hapen dhe mes një bardhësie si shkuma e dallgëve në përplasjen e ëmbël me shkëmbinjtë dhe detin, dehesh nga pastërtia. Drita e diellit ndricon gjithë bardhësinë duke e kthyer në verbuese, njësoj si bukuria e syve të tu teksa puliten prej diellit trazovac.

Rruga drejt parajsës duhet të jetë me mijëra shkallë të bukura, të zbukuruara me re të pambukta e aspak të lodhshme për t'u ngjitur. Shkallë me parmakë të veshur prej degëve të pemëve gjigande dhe të shoqëruara me muzikë ëndrrash. Duhet të ketë shumë viola, violina, harqe e lira atje mes ëngjëjsh. Tinguj të qetë, të lehtë e të kërcyeshëm si zhdërvjelltësia e një njeriu të dashuruar, i cili ka humbur peshën e trupit, prej ndjenjës.

Shija e ëmbelsirave dhe frutave duhet të jetë e pandarë. Një sheqerosje delikate, ashtu duhet të jetë parajsa. Një ledhatim rrezesh nëpër fytyrën tënde, një vështrim i hedhur shkarazi e nje buzë e vënë lehtë në gaz, era florale e flokëve të shkundura nga pakujdesia dhe aureola hyjonre, e cila të mbështjell gjithë qënien.

Zoti më uli krah një parajse të prekshme, këtu mes të gjallësh.

©RE

Comments

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari, Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au

Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për

Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis

Lexo më shumë

Një tufë rrezesh nëpër RE ⛅

Search This Blog