Net të gjata, të trishta po aq sa të lumtura, të ënderruara njësoj sa me lot nuk kishim fatin t'i kalonim shpesh. Perëndimet nuk ishin magjia që na përkisnin,por agimet na gjenin mes dembelizmit për t'i parë e shpresës për të ardhmnen.
Nata i zbehte me kujdes të gjitha yjet e qiellit,ndërkohë zëvëndësonte hënën elegante, ngjitur së cilës qëndronte me hijeshi Jupiteri dhe dielli rilindte për të panumërtën herë, i hareshëm, i ngrohtë. Ne e shihnim aty mes dy maleve, teksa lëshonte rrezet e para dhe ngjyroste gjithcka me nuancat e rozës dhe pikla të ngjyrës së livandos. Qielli shënderrohej në telajon më të arrirë që ka njohur ndonjëherë arti botëror, mes ngjyrash pastel dhe ndjesisë se ky është qielli që Zoti ka zgjedhur për të mbretëruar parajsën. Jo më kot rastiste të jetonim agimet.
Atë mëngjes,pas mijërash përleshjesh me zgjimin, pas disa minutash grindje me mua e pas një mërmëritje bezdije kur fytyrën ta mbuloi dielli e të detyroi pakundërshtim t'i bindeshe e të nisje ditën,më quajte lule shkretëtirë. Sipas teje unë isha mikja më e mirë e diellit e ai as më lodhte, as më shqetësonte.
Sytë ngjyrë safiri xixëllonin e fjalët e tua kërcenin në ajër plot lehtësi e nuk lodheshe të flisje për diellin e mua. Derisa ora nuk toleronte më, e dilje në ballkonin e vogël francez, diç përshpërisje për lulet, ankoheshe për zhurmën e automjeteve dhe lukuninë e pluhurit dhe ashtu shkujdesur nxitoje të më përqafoje e zhdukeshe duke më thënë se mbase agimi tjetër do ishte sërisht i yni.
Më lije të më merrte malli me diellin dhe vije vetëm për të më sjell yjet, hënën dhe qiellin mbushur me xhevahire.
©RE
Comments
Post a Comment