Skip to main content

Vetëm agimet



Net të gjata, të trishta po aq sa të lumtura, të ënderruara njësoj sa me lot nuk kishim fatin t'i kalonim shpesh. Perëndimet nuk ishin magjia që na përkisnin,por agimet na gjenin mes dembelizmit për t'i parë e shpresës për të ardhmnen.

Nata i zbehte me kujdes të gjitha yjet e qiellit,ndërkohë zëvëndësonte hënën elegante, ngjitur së cilës qëndronte me hijeshi Jupiteri dhe dielli rilindte për të panumërtën herë, i hareshëm, i ngrohtë. Ne e shihnim aty mes dy maleve, teksa lëshonte rrezet e para dhe ngjyroste gjithcka me nuancat e rozës dhe pikla të ngjyrës së livandos. Qielli shënderrohej në telajon më të arrirë që ka njohur ndonjëherë arti botëror, mes ngjyrash pastel dhe ndjesisë se ky është qielli që Zoti ka zgjedhur për të mbretëruar parajsën. Jo më kot rastiste të jetonim agimet.

Atë mëngjes,pas mijërash përleshjesh me zgjimin, pas disa minutash grindje me mua e pas një mërmëritje bezdije kur fytyrën ta mbuloi dielli e të detyroi pakundërshtim t'i bindeshe e të nisje ditën,më quajte lule shkretëtirë. Sipas teje unë isha mikja më e mirë e diellit e ai as më lodhte, as më shqetësonte.

Sytë ngjyrë safiri xixëllonin e fjalët e tua kërcenin në ajër plot lehtësi e nuk lodheshe të flisje për diellin e mua. Derisa ora nuk toleronte më, e dilje në ballkonin e vogël francez, diç përshpërisje për lulet, ankoheshe për zhurmën e automjeteve dhe lukuninë e pluhurit dhe ashtu shkujdesur nxitoje të më përqafoje e zhdukeshe duke më thënë se mbase agimi tjetër do ishte sërisht i yni.

Më lije të më merrte malli me diellin dhe vije vetëm për të më sjell yjet, hënën dhe qiellin mbushur me xhevahire.

©RE
Etiketimet:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari,  Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për
Post a Comment
Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është   hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis
Post a Comment
Lexo më shumë

Shkruhemi së bashku

Name

Email *

Message *