Më ndjekin ëndrrat

Hëna e plotë, vezullonte si argjend e po përhumbej në një nebulozë të thellë,të paqartë. Në kokë më thërrisnin zëra me timbër të metalë, a thua se dilnin nga ndonjë gërvishtje hekurishtesh. Mendimet pluskonin e ecejaket shpeshtoheshin, sikur sa më shumë të vërtitesha nëpër korridorin e ngushtë, plot pasqyra e me dritë të feksur, aq më tepër do i largohesha nakatosjes së mendimeve.

Të jetosh kur gjithçka të ka mbetur është vetja e të pranosh pasqyrimin e ndërgjegjes me gabimet,mëkatet e dobësitë është tortura e të pamëshirshmëve.

Agonia e frika qëndronin këmbëkryq në dyshemë, ulur aty krah meje, ku tinëz bëja sikur i shihja me bisht të syrit e përnjëherë ndjeja zmadhimin e iridëve të kaftë.

Jo, ato nuk ishin në kokën time, unë as nuk i krijoja e as i riprodhoja nga ndonjë imazh i mëparshëm, ato ishin të gjalla dhe kishin dalë prej mendjes e shpirtit tim. Të tjerët janë krijues të akteve të mirësisë, dashurisë e ndërlidhjes, ndërsa unë di të trazoj mendimet e mia aq shumë sa të harroj të vërtetat.

Ato shtegtojnë larg, mbase në vendet e ngrohta, atje ku kanë lirinë të preken nga flladet e ëmbla e unë mbetem vetëm më gënjeshtrat e tejshkuara.

Pasi gjerb diç të ngrohtë e ndjej përvelimin deri në kraharor, më mbetet nakël një fjalë e pathënë, dy mirënjohjë të pashprehura, tre dëshira ngulmuese , disa përralla të pandara e shumë kujtime të thyera.

E ndragur mes pendesash e harrimesh vendos të mos tregohem mikpritëse as me ankthin e aq më pak me frikën. Ndjej një prafullim në mes të zemrës, aty ku ende bie erë dashuri. Tregohem shpuzake e diç lëshoj nëpër dhëmbë, teksa mundohem të kundroj tejpërtej pasqyrave të panevojshme.

Afrohem për te njëra nga ato e ndërsa shoh reflektimin e vetes qëndroj e nemitur. Për pak sa nuk kisha harruar si dukesha edhe pse e rrethuar mes pasqyrash. Vështroj pak më me vëmendje se mbase ka diçka më shumë sesa vetëm rrathë të errët sysh, flokë të shpurpuritura e lëkurë të akullt.

Gjej valixhen e mbushur me pëlhura, e zbras dhe e lë përdhe. Menjëherë i jap urdhër mendjes të rendisi të gjitha ëndrrat në të. Ashtu nis të largohem, e vetme e gjithçka më duhet të tërheq pas vetes është një grumbull ëndrrash ndjekëse.

©RE

*Ky artikull nuk lejohet të ribotohet pa lejen e autores.
Kontaktoni: njetuferrezeshneperre@gmail.co

Comments

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari, Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au

Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për

Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis

Lexo më shumë

Një tufë rrezesh nëpër RE ⛅

Search This Blog