Vajzat kanë atdhe

Kohët e fundit më duket sikur jetoj në faqet e romanit ‘’Kukullat nuk kanë atdhe’’ shkruar nga Flutura Açka. Gjithcka vërtitet rreth kukullash, çdonjera nga ne duket sikur shihet si një kukull pavarësisht përpjekjeve, stërmundimeve, arsimimit, rezultateve. Anjëherë nuk më ka pëlqyer diskutimi mbi feminizmin a maskilizmin; pushtetin absolut e të padiskutueshëm, sepse secili nga këto koncepte është një qasje ekstremesh, ndërsa unë jam një individ që admiroj ekuilibrat.

Realiteti tregon se kukullat nuk janë vetëm pa atdhe, por edhe pa familje, pa dashamirës, pa shoqëri, por mbi të gjitha po humbasin edhe veten. Tranzicioni i rrënjosur e që nuk di të marri udhë solli pasoja të mëdha në këtë shoqëri dilemash, qysh prej gjenezës. Vite më parë mes lindjes e perëndimit; më vonë mes komunizmit e demokracisë; tanime mes oligarkisë e largimit, por kukullat mbetën gjithnjë nën hije.

Shkëlqimi i syve zbehet kur lind një vajzë. Kufizimet ndaj saj tregojnë për një vajzë të denjë, bindja e saj tregon për një grua të përulur në të ardhmen , mungesa e saj e lirisë për të ëndërruar e vendimarrjes dhe dhënia e frerëve të jetës së saj burrave tregon respektin për babain, vëllain, bashkëshortin.

Nuk është e lehtë të jësh kukull, në duartë e të pagdhëve, të njerëzve me shumë pushtet e para, por pak dije e kulturë. Nuk është e lehtë të jetosh në një shoqëri plot rreziqe e paragjykime, ku fajtor është gjithnjë viktima e i pafaj fajtori. Madje viktima paragjykohet, nëpërkëmbet e duhet të mësohet me gjithë vrerin që do derdhet lum mbi të, ndërsa fajtori justifikohet, mbase në arrati, pa idenditet e me një ndërgjegje të pacënuar.

Vajzat e gratë në Shqipëri kanë nevojë të ndihen të vlerësuara, të barabarta, të dashura. Në vendin tonë duhet të flakim tutje kukullat e të admirojmë vajzat, të cilat duhet të gëzojnë mbrojtjen në këtë atdhe.

Unë jam ëndërrimtare, por ëndrrat nuk janë për kukullat si ne. Heshtjes i ka ardhur fundi, po ashtu edhe durimit. Kjo nuk është një thirrje për vajzat as për gratë, sepse unë nuk besoj te lëvizjet seksiste. Kjo është kujë për të tërhequr vëmendjën e cdo individi, që beson në unitet e dashuri.

Vetëm dija dhe dashuria do e shpëtojnë këtë vend!

©RE

*Ky artikull nuk lejohet të ribotohet pa lejen e autores.
Kontaktoni: njetuferrezeshneperre@gmail.com

Comments

Vargjet e lira dhe mesazhet e Migjenit

Në letersinë shqipe, kur në mendje na vijnë vargjet e lira dhe një ndryshim rrënjësor i formës dhe përmbajtjes të zakontë të poezive, menjëherë na kujtohet Migjeni dhe vargjet e tij të lira. Poezitë e tij janë një paraqitje e zhveshur e realitetit të dhimbshëm, e botës së harruar, e problemeve ekzistencialiste dhe e fenomeneve të cilat dukeshin të rëndomta dhe nuk fliteshin në letërsi, me mendimin se Shqipëria kishte nevojë për patriotizëm dhe atdhedashuri për të ngritur në piedestal frymën atdhetare, përpara problemeve të rënda të përditshmërisë. Vargjet e lira të Migjenit hodhën poshtë të gjitha kufijtë, barrierat dhe klishet. Forma e tyre ishte e crregullt, e lirë dhe e pakufizuar nga kanone të paracaktuar, rimë apo ritëm i brendshëm. Më e lirë akoma ishte përmbajtja, e cila u kthye në himn për kryengritjen kunder varfërisë, padrejtësisë, urisë dhe dhimbjes njerëzore. Vepra ndahet në disa pjesë: Së pari, Këngët e pakëndueme , të cilat shfaqin një rebelizem të au

Lexo më shumë

‘’Katedralja e Parisit’’ dhe madhështia e Hygo

Java duket se fluturon e bashkë me të vjen dita kur prezantojmë me ju leximin e kohëve të fundit. Nga një bisedë me një mikeshë të krijuar së fudmi, me të cilën jemi gjendur në Klubin e Librit #rrembelibrin, mu kujtua një nga librat, që kam lexuar më me dëshirë gjatë viteve të gjimnazit, ‘’Katedralja e Parisit’’ shkruar nga Viktor Hygo. Vrapova drejt bibliotekës së familjes dhe iu riktheva kësaj kryevepre botërore që atë natë. Nuk munda ta lëshoja nga duart deri ditën e ardhshme dhe në mendje më vërshonin dhe një herë të gjitha ngjarjet e rikujtuara e cdo emocion, të cilin kisha përjetuar nëpërmjet këtij libri. Viktor Hygo konsiderohet si një nga autorët më të mëdhenj të letërsisë frënge e njëkohësisht të asaj botërore. I njohur ndryshe si babai i romantizmit, në veprat e tij dallohet qartë prania e rëndësishme e konceptit "turmë" dhe pikërisht kjo përbën një nga idetë themeltare të tij, ku sipas tij para feudalëve qëndrojnë me autoritetin maksimal për

Lexo më shumë

‘’Shtëpia misterioze’’, kënaqësia e ditëve të verës

Java fluturoi dhe takimi i përhershëm i së shtunës me një libër ndër duar na gjeti në bregun e detit, me aromën e kripes e të rërës. Këtë javë në #njetuferrezeshneperre do flasim për një nga autorët më të mëdhenj francez. Në të vërtetë nuk është hera e parë që sugjerojmë një libër të Honore de Balzak, por veprat e tij realiste, të bukura, njerëzore e të vërteta nuk mund të bëhen kurrë të përsëritura. Këtë javë do flasim për ‘’Shtëpia misterioze’’, një tregim i shkurtër i Balzakut. ‘’Shtepia misterioze’’ është botuar për herë të parë më 1831 dhe është pjesë e ‘’Komedisë Njerëzore’’. Ky tregim nis me mister që në faqet e para të tij. Dr. Horace Bianchon haset gjatë qëndrimit të tij në qytetin e Vendôme me një shtepi mistike, ku pemët, barishtet e gjelbërimi kishte gjalluar si pa të keq, e ku zogjtë, zvarranikët, macet e brejtësit bashkëjtonin e zhurmonin në shtepinë e braktisur, të cilën me shumë gjasa e gjenin si të tyren. Gjithcka që e bënte shtëpinë misterioze e cimbis

Lexo më shumë

Një tufë rrezesh nëpër RE ⛅

Search This Blog