Të paturit më shumë kohë për leximin dhe pasionet e mia është
ëndërrimi më i shpeshtë që lulëzon në mendjen time kohët e fundit. Kështu, mes
përpjekjesh për të përbushur çdo përgjegjësi dhe njëkohësisht duke mbajtur
gjallë dëshirën për t’u arratisur në botën e librit, leximi im i fundit lidhet
me një autor të veçantë, larg klisheve dhe moralit, por thellësisht të këndshëm
si Bukovski.
“Zonja Vdekje” është libri i fundit i Çarles Bukovskit, i
botuar pas vdekjes së tij më vitin 1994. Një libër tërësisht i ndryshëm nga çka
jemi mësuar të lexojmë nga ky shkrimtar, me një rrjedhë të brendshme frenetike,
me personazhe që enden e vrapojnë, arratisen e rishfaqen mori vëmendjen time
ditët e fundit. Gjithçka është larg autobiografisë, por përgjatë gjithë përmbajtjes
së romanit gjenden referenca lehtëisht të dallueshme të jetës së tij.
Teksa ky roman dorëshkruhej, Bukovski ishte në dijeni të
Zonjës Vdekje, e cila i qëndronte më pranë se kurrë e pritej ta rrëmbente çast
pas çasti. I gjithë libri është ndërtuar si një alegori e mirëfilltë e një trillimi
të pastër në kufijtë e një parodie të zhanerit dedektiv.
Për të hyrë pak në brëndësi të librit mund të themi se pikërisht
personazhi më interesant, i cili rrotullon si një vorbull të gjithë historinë
dhe mbush me pasiguri, dyshime dhe sfida personazhet e tjerë është Zonja
Vdekje. Nick Belen është një dedektiv, i alkoolizuar, i cili gjen gjithfarë kotësirash
për t’u marrë gjatë orarit të tij të punës. Papritur, një ditë në zyrën e tij vë
këmbën Zonja Vdekje, një grua e pashme dhe e ndërlikuar, e cila e angazhon
dedektivin për të hulumtuar mbi një burrë misterioz me të cilin ishte hasur në
një librari të zakontë. Dyshimet e saj lidheshin me ngjashmërinë e burrit dhe
shkrimtarit të njohur Selinë, i cili kishte ndruar jetë shumë vite të shkuara.
Belan, si një dedektiv i devotshëm e pranon pa e menduar dy
herë këtë detyrë e krahës kësaj pune të rëndësishmen nën porositë dhe udhëzimet
e kujdesshme të Zonjës Vdekje përfshihet në një mori rastesh të tjera
misterioze. Gjithë atmosfera e një qyteti të shpejtë e një dedektivi të ngathët,
i cili me mundim përpiqet të sinkronizohet në ritëm krijon situata komike, të
cilat veçse të bëjnë të argëtohesh, ndezin në mendjen tënde pyetje
ekzistencialiste, të cilat presin të marrin përgjigje.
Dedektivi Belan kërkon të zbulojë një mister ndërkohë që në
të vërtetë përballet me misterin e ekzistencës së tij, gjë e cila e drejton të
gjithë romanin në disa çështje humoristike-ekzistecialiste.
Duke ditur gjendjen e vështirë shëndetësore të Bukovskit
teksa shkruante librin mund të kuptojmë kurajon, satirën dhe forcën me të cilën
ai përballej me vdekjen. Gjithashtu, dozat e vrazhda të humorit njësoj si gjuha
e përdorur gjatë rrëfimit e bëjnë këtë libër të prekshëm nga lexuesit po aq sa
të pazakontë për ta dukë patur parasysh se historia bazohet në një trillim.
Nëse do më duhej të rendisja disa arsye pse ky libër duhet
lexuar do vijoja si më poshtë:
Së pari, ky libër i fundit i autorit shërben si një përbledhje
e gjithë krijimtarisë së tij të gjatë. Së dyti, humori dhe satira e përdorur e
zhvendosin këtë libër ne një tjetër dimension, duke e zhveshur nga klishet e
librave tepër serioz. Së treti, në një jetë të shpejtë, të vrazhdë, të ashpër
dhe të lodhshme kur destini i fundit është Zonja Vdekje, një libër i tillë të
prezanton ndryshe me të, jo vetëm si fataliti që na ndjek pas, por nganjëherë
si telashi që kërkojmë vetë.
Ju ftoj në
leximin e “Zonja Vdekje” nga Bukovski.
Rilexohemi
shpejt,
©RE[10/30, 17:45
©RE[10/30, 17:45
Comments
Post a Comment