#unërrinështëpi | Tri libra për ta bërë qëndrimin në shtëpi më të këndshëm

Vetëizolimi nuk është aq i papërballueshëm, sidomos për dikë që dashuron librat. 

Kjo periudhë e cuditshme, e cila bëri të ndryshojë tërësisht përditshmëria jonë, aktivitetet, rutina e mbi të gjitha mendësia mbi kujdesin ndaj shëndetit, të dashurve dhe vetes ka shërbyer si një reflektim rrënjësor.

Pas muaj të tërë shkëputur tërësisht nga blogu, por jo nga librat, mes vështirësisë së mirëmenaxhimit të kohës, punëve të cilat nuk mbarojnë kurrë e ndonjëherë neglizhencës që të kaplon pas një heshtje të gjatë, kjo periudhë “ngujimi” më rikthen në qoshkën time të vogël, që e ndërtova me dashuri.

Heshtja ime e gjatë disa mujore ka vetëm një arsye: ngarkesën mes jetës studentore dhe punës e gjithashtu asaj pak hapësire të krijuar për të afërmit e miqtë. Nuk do shtjelloj më gjatë pse “Një tufë rrezesh nëpër RE” është mbushur me mungesa të pajustifikuara, por mund të them se ndihem sërisht e motivuar për të rinisur ëndrrën e lënë për pak reflektim.

Brenda kësaj vorbulle paniku, ku kryefjala e përditshmërisë sonë është shndërruar një emër aq sa i frikshëm edhe thuajse i panjohur e i papritur, thirrjet për të qëndruar në shtëpi janë më e pakta që mund të bëjmë për veten dhe të dashurit tanë. Shtëpia është strehëza e ëmbël në të cilën nuk do mërzitesha kurrë.  Natyrisht, në një hapësirë ku promovohen librat dhe leximi nuk do gjenit asgjë tjetër veçse disa sugjerime librash për këto ditë të pazakonta.

Në kushtet e mungesës së lirisë, librat janë dritarja nga e cila duhet të hedhim vështrimin. Një jetë e jetuar mes librash, peshon sa mijëra të tilla, pikërisht prej emocioneve, përjetimeve, empatisë, mësimeve të vlefshme, dijes dhe udhëtimit sa në një botë në tjetrën. Në këtë shkrim të ri dua të ndaj me ju disa sugjerime librash që do e bënin kohën e kaluar mes të ëmblësh shtëpi edhe më të këndshme e orët e shpenzuara panevojë në internet edhe më të pakta.

Libri i parë që dua të sjell në vëmëndjen tuaj është  “ Dashuri në kohërat e kolerës” shkruar nga autori i mirënjohur Gabriel Garcia Marquez.  Javët e fundit ky titull mbase është përdorur shpesh si lajtmotiv duke bërë një paralelizëm me situatën në të cilën po jetojmë e duke hilarizuar distancimin me më të dashurit, por përtej kësaj ky është libri që të udhëzon në rrugën e bukur e të vështirë të dashurisë. Ky roman i shkruar me aq finesë dhe pasion shërben si balsam për të zbutur cdo paragjykim për format e dashurisë, për të sheshuar të gjitha keqkuptimet që lindin prej saj e për të kujtuar dhe njëherë më shumë se kurrë se jeta nuk është aq e gjatë sa për të zgjedhur mos të dashurosh. Ky do jetë libri që do ju bëj të mbani gjallë shprësën në këto ditë të  vështira e do ndezi qindra dritëza emocionesh brenda jush, që mund të jenë shuar nga ankthi e pasiguria.

Libri i dytë që dua të sjell në vëmëndjen tuaj është “ Gruaja qe donte t’i arratisej lajmit te keq” shkruar nga David Grossman. Në këto kohë të vështira, ku dashurinë për jetën e shprehim duke luftuar me lirinë e duke sakrifikuar për t’i qëndruar larg njëri-tjetrit, ky libër rikthen në vëmëndje kronikat e një luftë të dhimbshme. Një libër i fuqishëm dhe tronditës, i shkruar në një mënyrë mbresëlënëse, që depërton thellë në mëndësinë e lexuesit duke ngritur këmbanat e alarmit për rëndësinë e jetës, vlerën e paqes dhe peshën e familjes.

Libri i tretë, i cili më vjen natyrshëm në mëndje si një sugjerim për ta ndarë sëbashku është një thesar i vërtetë për të cilin ndihem me shumë fat që e zotëroj në biblotekën e familjes e nuk jam e sigurt në mund të gjendet ende lehtësisht. Bëhet fjalë për një përmbledhje të vjetër “Poezi spanjolle të shekullit XX” shqipërar nga Aurel Plasari, redaktuar nga Xhevahir Spahiu e recensuar nga Dritëro Agolli, Dalan Shapllo e Hesus Ernandes. Këto figura të mirënjohura të fushës së letrave flasin vetë për këtë libër. Përmes poezive spanjolle shpaloset një botë e ngrohtë e ekzotike në të cilën shtegton me të gjithë shqisat. Poezi plot ndjenjë, të fuqishme, pasionante, të  gërshetuara gjithnjë më bukuritë natyrore dhe me stilistik të spikatur, të cilat do doja shumë t’i ndaja me ju.

Në pamundësi për të publikuar cdo poezi të librit, më poshtë gjeni njërën prej tyre shkruar nga Blas de Otero, një nga poetët më të shquar spanjoll, i cili karakterizohet nga shprehjet e tij të drejtpërdrejta ndaj popullit dhe thirrjet për atdhedashuri.

BESIMI

Kam besim te njeriu. Pashë

Kurrize copëtar me kamxhik,

Shpirtra të verbuar që ecin trokthi

Si Spanja kaluar

Me dhembje e uri. Dhe pata besim.

Kam besim te paqja. Pashë.

Yje te larta, rrathë flakërues në agim,

Që mbushin me dritë

Lumenj të thellë

Plot shkumë e buçim. Dhe pata besim.

Kam besim tek atdheu. Pashë

Shkreptima zemërimi

Një dashuri të akulltuar

Dhe një thikë të rrufeshme që priste

Copëza buke – edhe mes territ të sotëm

dhe pata besim.

Së fundmi, tanimë që më tepër se kurrë jemi në kërkim të besimit dhe kurajos, mungesat në “Një tufë rrezesh nëpër RE” nuk do jenë kurrsesi kaq të gjata. Duke ju falenderuar me gjithë zemër që edhe në mungesë të aktivitetit tim në blog, më keni shkruar e keni rilexuar shkrimet e vjetra, ju dëshiroj shëndet e kujdesuni që kjo kohë të jetë sa më e frutshme për ju!

Rilexohemi shumë shpejt,

©RE

*Ky artikull nuk lejohet të ribotohet pa lejen e autores. 

Kontaktoni: njetuferrezeshneperre@gmail.com